Stefano di Giovanni, znany również jako Sasseta, był włoskim malarzem tworzącym w epoce renesansu w XV wieku. W jednym ze swoich obrazów – „Spotkanie świętego Antoniego ze świętym Pawłem” nawiązał do przypowieści o życiu pierwszych pustelników, którymi byli – święty Paweł i święty Antoni.
Obraz namalowany jest barwami kontrastującymi ze sobą. Dominują na nim odcienie brązu i ciemna zieleń.
Pierwszy plan dzieła stanowią postacie świętych ukazanych w powitalnym uścisku. Obaj przedstawieni są w długich szatach, boso, w aureolach nad głowami.
Drugi plan obrazu stanowi postać świętego Antoniego ukazana kilkakrotnie. Symbolizuje to jego samotną wędrówkę do miejsca spotkania ze świętym Pawłem. Z gęstego lasu wyłania się istota o końskim ciele, z ludzkim torsem i głową. Jest to postać centaura samotnie zamieszkującego góry i lasy. Twórca obrazu umieścił go w celu podkreślenia odosobnienia pustelników, ich samotności i rezygnacji z życia w kontakcie z ludźmi. Potrafili oni całkowicie odciąć się od świata w celu ciągłego szukania sensu życia i zbliżenia się do Boga.
Uważam, że obraz Sassety w pełni ukazuje postawę przyjętą przez ówczesnych ascetów. Nawet ruch świętego Antoniego jest statyczny. Krajobraz przedstawiony na płótnie jest raczej ubogi, nie zawiera zbyt wielu elementów. Widzimy tu tylko wzgórza, las, grotę i drogę prowadzącą do niej.
