Hagiografia, czyli żywoty świętych obejmują sporą część dorobku literackiego średniowiecza, co wiązało się z dominacją Kościoła i tematów z nim związanych oraz zainteresowaniem dydaktyczną rolą literatury, a żywoty świętych idealnie nadawały się do propagowania pewnych postaw (ascetyzmu głownie); najbardziej znane utwory to: „Legenda o św. Aleksym” (patrz punkt 1); opowieść taka ma kilka zasadniczych części składowych: składa się z prologu, w którym opisuje przyczyny, dla których opisuje biografię świętego; potem jest opis jego narodzin, cudownego dzieciństwa i młodości (pierwsze objawy wspaniałości), małżeństwa (związane już ze ślubami czystości); potem następują: ucieczka ascety z domu, pierwsze cuda czynione za życia, prześladowania, męczeńska śmierć i cuda pośmiertne (dzwony, uzdrowienia);
