Humanizm w poezji Leopolda Staffa widać przez zainteresowanie się wszystkm,co związane z człowiekiem. Autor pełni rolę nauczyciela – moralisty. Tak też użycie słów Terencjusza również można rozumieć jako postawę humanizmu. Poeta wygłasza swoje poparce dla życia,bez względu na to,że nie jest ono idealne,a wręcz przeciwnie akceptuje je wraz z jego wadami i przeciwnościami losu. Podchodzi do życia z dystansem. W swoich utworach czuje się wybrańcem,unosi się ponad pozostałych ludzi. Po różnych życiowych doświadczeniach podkreślając niejednokrotnie to słowami – „widziałem”,”wiem”,”znam”. Wierzy w człowieka jako istotę. Klasycyzm w poezji Leopolda Staffa przejawia się poprzez umiłowanie wartości,które nieprzemijają i są uniwersalne. Autor opowiada się za czystością i zwięzłością treści. Przywołuje tradycje poezji klasycznej,kótra była zrównoważona emocjonalnie,spokojna. W swoich wierszach łagodzi swoje emocje,w celu osiągnięcia wewnętrznej harmonii. Życie jest dla niego splotem wielu różnych uczuć od cierpienia po radość. Filozofuje na tematy życia – jak je przeżyć ze świadomością swoich słabości,błędów,potyczek. Klasycyzm w wierszach poety polega na filozoficznej tradycji starożytnych oraz antycznych wizjach piękna. Wyróżniamy tu dobranie skromnych środków stylistycznych i umiar. Ideał klasyczny Staff przytoczyl poprzez użycie słów Terencjusza „Żyłem i nic co ludzkie nie jest mi obce”. Westchnienia do klasycyzmu szczególnie widać w tomach „Gałąź kwitnąca” oraz „Uśmiechy godzin”,gdzie wyraźnie widać tęsknotę za pogodą ducha,harmonią życiową,równowagą psychiczną,a także umiarem i prostotą.
