W wierszu Czeszława Miłosza jest aluzja do Apokalipsy św. Jana, jednak wizja poety jest zupełnie odmienna od wizji proroka. W dzień końca swiata nie dzieje sie nic nadzwyczajnego: rybak jak zwylke naprawia siec, pijak zasypia na trawniku, kobiety spaceruja pod parasolkami, rodza sie rózowe dzieci. Spokój i harmonie codzienności podkresla jedyna w wierszu metafora: „Dzwięk skrzypiec w powietrzu trwa I noc gwieździstą odmyka”. Nikt nie jest swiadomy, po za siwym staruszkiem, że koniec świata cały czas trwa. Staruszek jest człowiekiem zblizającym sie do kresu i tylko on jeden juz wie, że w kazdej chwili dla kogoś przychodzi koniec świata. Zachowuje jednak spokój, zyje w zgodzie samym z soba i wypełnia swe obowiazki- to dla nas wskazówka etyczna, jak nalezy zyć mimo końca. Na tym polega heroizm ludzkiego zycia, że mimo wszystko przezywa sie godnie i jak najlepiej.
