Jan Kasprowicz „Rozmiłowała się ma dusza”
Rozmiłowała się ma dusza
W cichym szeleście drzew,
Gdy koronami ich porusza
Druh mój, przecichy wiew.
Rozmiłowała się ma dusza
W głośnych odmętach fal,
Gdy druh mój, burza, je porusza,
W nieznaną płynąc dal.
Rozmiłowała się ma dusza
W twórczych promieniach zórz,
Gdy druh mój, słońce, w świat wyrusza,
Życia płomienny stróż.
Rozmiłowała się ma dusza
W przepastnej nocy mgłach,
Gdy druh mój, śmierć, na połów rusza,
A przed nią lęk i strach.
(„Księga ubogich”)
Podmiot liryczny w opisie przyrody i natury przyjmuje postawę franciszkańską. Przyjmuję postawę pokory, zachwyca się naturą. Skupia się na naturze, na tym co go otacza, a nie na własnych odczuciach. Człowiek jest częścią natury. Podmiot akceptuje w pełni porządek świata, jest związany z naturą, nie boi się jej. Nazywa poszczególne zjawiska swoim druhem. Mówi o tym co dzieje się w jego duszy. Natura mobilizuje go do tworzenia. Poprzez powtórzenia akcentuje swoje przeżycia.
Budowa wiersza jest regularna. Wiersz jest rytmiczny. Występują rymy. Jest prostą formą wypowiedzi.
Podmiot przedstawia otaczający go świat w sposób realistyczny, nie używa metafor. Podmiot godzi się nawet ze śmiercią.
