Twórcą sentymentalizmu był Francuz Jean-Jacques Russeou, uznał one. że uczucie jest podstawową cechą kultury ludzkiej, a kultura i cywilizacja niszczą to w człowieku dobre, związku tym człowiek jest rozdarty między czułością, dobrocią, a wymaganiami jakie stawia mu cywilizacja. Trzeba więc powrócić do natury i odbudować w człowieku dobroć. Człowiekowi dają szczęście takie uczucia jak miłość, przyjaźń, życie w zgodzie z samym sobą, z głosem serca.
Sentymentalizm jest ruchem demokratycznym. Głosi hasło braterstwa i tolerancji. Z drugiej strony sentymentaliści cenią indywidualizm, własne poglądy, niezależność, uważają że nie ma prawdy obiektywnej. Sentymentaliści uważają, że literatura powinna przedstawiać wewnętrzne problemy człowieka, pokazywać związki między ludźmi, a naturą. Najważniejszymi zaletami była czułość i prostota. Prostota, czyli unikanie dekoracji. W literaturze sentymentalnej mamy często kontrast: miasto kontra wieś (która umożliwia kontakt z naturą), dorosłość kontra dzieciństwo, dobra przeszłość, a zła teraźniejszość, cywilizowany świat kontra jeden człowiek. Literatura sentymentalna będzie się skupiała na czuciowych perypetiach. Portrety kochanków będą pogłębione psychologicznie, dojdą też uczucia rodzinne, przyjaźń, sympatia. Sentymentalizm przybierał różne formy, bohaterowie jednej panowali nad uczuciami inni ulegali namiętnej miłości. Obok sentymentalizmu płaczliwego był również wesoły posługujący się humorem.
