Sokrates (4 czerwca 469 – 7 maja 399r. p.n.e.), jeden z największych filozofów greckich. Urodził się i zmarł w Atenach. Mieszkał również w Atenach, gdzie nauczał prowadząc dysputy z przypadkowymi przechodniami na ulicach, zyskując jednocześnie popularność jak i wrogość.
Sokrates trzykrotnie brał udział w wyprawach wojennych, w których odznaczył się męstwem i odwagą, W wieku 70 lat został skazany na karę śmierci za bezbożność i psucie młodzieży przez przywódcę demokratów Anitosa. Ostatnie chwile jego życia opisane są przez jego największego ucznia – Platona.
Całość podejścia do własnej wiedzy i przekonań Sokratesa streszcza przypisywane mu zdanie „wiem, że nie wiem”. Tradycyjnie przedstawia się Sokratesa jako wroga demokracji.
Poglądy Sokratesa:
– Wiara absolutne znaczenie dobra i cnoty. Sokrates głosił, że cnota jest dobrem bezwzględnym, czym przeciwstawiał się relatywizmowi sofistów.
– Tożsamość dobra i wiedzy. Według Sokratesa cnota jest wiedzą („Jest to jedno i to samo wiedzieć, co jest sprawiedliwe i być sprawiedliwym”).
– Wypracowanie metody dochodzenia do prawdy, a tym samym do cnoty. W swoich rozmowach z Ateńczykami Sokrates posługiwał się dwiema metodami: metoda elenktyczna i metoda majeutyczna.
