„Pamiętajcie o zachowaniu równowagi”
Poeta odwołuje się do filozofii stoickiej,czyli tzw. filozofii złotego środka, oznacza to, że człowiek nie powinien ulegać ani przesadnej radości ani przesadnemu smutkowi. Horacy zwraca się do przyjaciela z radą aby się zbytnio nie smucił lub za bardzo nie cieszył, gdyż i tak umrze. Autor pieśni wyraża
zdziwienie, że drzewa dają cień i woda w strumieniach szumi. W kolejnej strofie ukazuje nam,
że trzeba cieszyć się każdą chwilą ponieważ wszystko jest ulotne.
Dobra materialne roztrwania po śmierci spadkobierca. Śmierć przychodzi jednakowo do bogatych i biednych, wszystkich czeka jednakowy koniec.
„Non omnis moriar” ( nie wszystek umrę)
Poeta wysoko ceni własną twórczość, nazywa ją pomnikiem, który przetrwa przez wieki i nie zniszczą go
żadne kataklizmy,przetrwa on w pamięci kolejnych pokoleń. Dlatego Horacy fizycznie umrze, ale duchowo będzie żył, jednocześnie poeta kreuje uniwersalne przesłanie do wszystkich ludzi by żyć tak, aby „pozostawić ślad na ziemi”. Jednocześnie w poczuciu dumy i przeświadczeniu o doskonałości własnej poezji prosi o uhonorowanie go „liściem lauru”.
„O co poeta prosi Appolina”
Podmiot liryczny to sam poeta,który zastanawia sie o jakie dobra powinien poprosić boga Appolina. Jednoznacznie odrzuca posiadanie wartości materialnych np.: złoto, kość słoniowa itp., a marzy o zachowaniu umiaru w życiu,chce się cieszyć tym co ma, pragnie dobrego zdrowia, spokojnej i łagodnej starości. Chce zachować do końca życia sprawny rozum.
