Stanisław Grochowiak (1934-1976). Poeta, dramaturg, prozaik, publicysta. Urodził się w Lesznie Wlkp. Studiował polonistykę w Poznaniu i Wrocławiu. Debiutował jako poeta w prasie literackiej w 1955 r. Pracował w redakcjach różnych pism i wydawnictw, otrzymał kilka nagród literackich – państwowych i społecznych. Pierwszy tomik poetycki, „Ballada rycerska” (1956), skupił uwagę krytyki upodobaniem do brzydoty, co nasiliło się w kolejnych tomach: „Manuet z pogrzebaczem” (1958), „Rozbieranie do snu” (1959), „Agresty” (1963). Motywy choroby, kalectwa, starzenia się, śmierci przyciągały uwagę poety, który tak wypowiadał swoją niezgodę na rzeczywistość. Chętnie sięgał do tradycji baroku. Przyboś nazwał antyestetyczną postawę Grochowiaka „turpizmem” i odtąd nazwa ta objęła także innych poetów (np. Bursę). W późniejszych tomikach, od „Kanonu” (1965), poeta, jak sam powiedział, „ustatecznił się”. Pisał także opowiadania i powieści („Trismus”, „Karabiny”), często nawiązując do doświadczeń polskich czasu wojny; jest również autorem licznych dramatów, np. słynnej sztuki „Chłopcy”. Poeta zbuntowany wobec konwencji poetyckich, ale zarazem silnie osadzony w tradycji, którą twórczo rozwijał.
