Geneza utworu:
Książka ta, pisana w latach 1954-56, wydana w roku 1957, wynikła z urzeczenia S. Lema cybernetyką. Jest w warstwie faktów miejscami anachroniczna, a w zakresie przewidywań w niej zawartych już to sfalsyfikowana, już to skorygowana samym upływem czasu, jaki minął od jej powstania.
Naukowość a fikcją:
Czas sprawił, że „Dialogi” stały się świadectwem prawie bezgranicznego optymizmu poznawczego, jaki powszechnie wzbudziło powstanie cybernetyki. Książka nie tyle opisuje cybernetykę i jej podstawy, ile wyobrażenia na ów temat ze schyłku lat 50. – wyobrażenia, które nie były tylko punktem widzenia autora na to zagadnienie.
Do książki został dołączony aneks, w którym znajdują się dwa krytyczne szkice, z których pierwszy omawia skrótowo perypetię historyczną cybernetyki, a drugi jest przyczynkiem do cybernetycznej teorii socjopatologicznych zjawisk zarządzania.
Kompozycja i problematyka utworu:
„Dialogi” nie były pomyślane jako rozłożony na głosy traktat o pewnej nowej dyscyplinie i jej możliwym rozwoju, lecz jako poszukiwanie badawczych narzędzi i środków, zdolnych pomagać nam w oswajaniu ludzkiego i nieludzkiego świata. Oznacza to, że cybernetyka była rozpatrywana pod kątem swych zastosowań możliwych, a nie jako nauka „czysta”, matematykopodobna ( jaką chcieli ją widzieć niektórzy uczeni ).
Tak więc „Dialogi” są wyrazem zarówno poznawczej ciekawości, jak i niepokojów właściwych myśli naszych czasów.
