Urodził się 24.12.1798 roku w Zaosiu pod Nowogródkiem, zmarł 26.11.1855 roku w Stambule. Pochodził z rodziny drobnoszlacheckiej.
Po studiach na wydziale Literatury Uniwersytetu w Wilnie uczył w szkole powiatowej w Kownie.
Był współzałożycielem Towarzystwa Filomatów. Oskarżony o udział w tajnych związkach młodzieży został w 1823 roku aresztowany i uwięziony w Wilnie. Został skazany na zatrudnienie w guberniach centralnych. Przebywał między innymi w Petersburgu, Odessie, Moskwie, Berlinie, Dreźnie, Włoszech, Szwajcarii. W Paryżu objął katedrę literatury słowiańskiej w College de France. Był aktywnym uczestnikiem wydarzeń Wiosny Ludów: tworzył Zastęp Polski przy walczącej o wolność Lombardii, redagował „Trybunę Ludów”. Zmarł na cholerę w Stambule, gdzie zabiegał o wzmocnienie formacji polskich mających u boku Turcji walczyć przeciwko Rosji.
Był autorem: „Ballad i romansów” (1822), „Grażyny” (1823), „Dziadów” (1823 i 1832), „Sonetów” (1826), „Konrada Wallenroda” (1826), „Pana Tadeusza” (1834), „Ksiąg narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego” (1832).
