Przymiotnik piękny oznacza „mający najlepsze cechy swojego gatunku, rodzaju itp., będący doskonałym okazem swojej klasy; doskonały, dorodny, okazowy, pokaźny” (Słownik Języka Polskiego). Piękne życie będzie więc oznaczać żywot, który budzi podziw, jest pełen uroku i wzorów do naśladowania, a piękna śmierć ? godne odejście z tego świata, wraz z zachowaniem honoru i dobrych wspomnień u znajomych i rodziny. Alek, Rudy i Zośka, uczestnicy akcji sabotażowych i dywersyjnych w okupowanej Warszawie, a zarazem bohaterowie książki ?Kamienie na szaniec?, zostali nazwani przez autora Aleksandra Kamińskiego ?ludźmi, którzy potrafili pięknie żyć i pięknie umierać?. Zgadzam się z opinią autora i postaram się ją uargumentować.
Jednym z najważniejszych aspektów, które należy wziąć pod uwagę podczas oceny czyjegoś życia jest to, jakimi normami moralnymi kierowała się dana osoba. Ktoś, kto ulega nałogom, jest nieuczciwy lub okrutny, nie zasługuje na miano osoby, która pięknie żyje. Bohaterowie książki ?Kamienie na szaniec? są inni. Alek, Rudy i Zośka to osoby, które przez całe swoje życie kierowały się dobrem własnym i innych, doceniały życie i jego wartość. Chłopcy brzydzili się śmiercią i mimo ogromu zła, jakie Niemcy wyrządzili im i ich rodakom, mieli wyrzuty sumienia po zabiciu nawet najokrutniejszego z nich. Nigdy nie zrobili czegoś, co uwłaczało ludzkiej godności. Można by porównać ich do średniowiecznego rycerza Rolanda, bohatera utworu ?Pieśń o Rolandzie?, który tak jak Alek, Rudy i Zośka za najważniejszą wartość życiową uważali honor i dobro najbliższych. Jest to jedna z cech, przyczyniających się do tego, że czyjeś życie można nazwać pięknym, tak jak jest w tym przypadku.
Kolejną cechą, która sprawia, że życie staje się piękniejsze, jest zamiłowanie do pomocy innym, posiadania swoich pasji i rozwijania zainteresowań. Każdy z trzech chłopców miał własne zdolności i talenty, które potrafił wykorzystać. Alek był znakomitym sportowcem i lekkoatletą. Jego odwaga łączyła się z niezwykłą pomysłowością i zaradnością. Pałał optymizmem, którym zarażał znajomych. Z kolei Rudy miał wiele talentów artystycznych, lubił majsterkować, był świetnym kucharzem. Jego inteligencja imponowała tym, którzy go znali. Zośka był urodzonym przywódcą ? wszystko, czego się tknął, dawało mu przyjemność i było pożyteczne. Jego ambicja udzielała się tym, którzy poznali go bliżej. Wszystkie te cechy i zainteresowania sprawiały, że życie chłopców było bogatsze, a co za tym idzie ? piękniejsze, gdyż pozwalało oderwać się od przykrych myśli czy obowiązków i dawało bohaterom przyjemność i satysfakcję.
Niepodważalnym argumentem jest cel, jaki przyświecał działaniom chłopców. Świadczy to o tym, że trzech bohaterów potrafiło ?pięknie umierać?. Alek, Rudy i Zośka robiliwszystko, żeby pomóc swoim przyjaciołom i wszystkim, którzy tej pomocy potrzebowali. Podejrzewam, że nie zawahaliby się skoczyć w ogień, byleby ocalić swoich bliskich. Śmierć każdego z bohaterów miała swoją przyczynę w pragnieniu pomocy innym. Rudy zginął, gdyż nie chciał wydał swoich przyjaciół, Alek ? bo chciał uratować Rudego, a Zośka ? w walce o wolność. Mimo tego, że bardzo kochali życie, śmierć ich nie przerażała. Kiedy przyszła, potrafili umrzeć z honorem i godnością. Czyni to z nich prawdziwych bohaterów i udowadnia, że potrafili umierać tak samo pięknie, jak pięknie żyli.
Myślę, że w świetle przedstawionych wyżej dowodów można uznać moją tezę za słuszną. Alek, Rudy i Zośka byli ludźmi, którzy potrafili pięknie żyć i pięknie umierać. Swoim postępowaniem pokazali jak wygląda przyjaźń, wierność i patriotyzm. Stali się swoistym wzorem do naśladowania. Wydaje mi się, że świat byłby lepszy, gdyby ludzie potrafili kształtować swoje charaktery na wzór bohaterów książki ?Kamienie na szaniec?. Szkoda, że w codziennym świecie tak często zapominamy o autorytetach, które dają nam rady jak żyć i postępować.
