Mity to utwory opisujące historię bogów, legendarnych bohaterów, stworzenie świata i człowieka. Mimo, że przedstawiają czasy starożytne, możemy dopasować je do każdego okresu w dziejach świata. Ich ponadczasowaść potwierdzają dzieła literackie, z różnych epok, zawierające mitologiczne motywy. Przykładem są „Baśń o Narcyzie” Owidiusza z I w p. n. e. i „Narcyz” Marii Pawlikowskiej z XX w n. e. Oba utwory nawiązują do greckiego mitu o Narcyzie, który przedstawia historię przystojnego chłopca zakochanego w swym odbiciu.
Owidiusz ukazuje go jako cudownego, młodego myśliwego o jasnej karnacji. Oczy chłopca przypominają gwiazdy, a włosy i usta są równie piękne jak bogów. Kiedy Narcyz klęka nad żródłem zauważa swe cudowne odbicie i natychmiast się w nim zakochuje. Niestety jego miłość jest niemożliwa do spełnienia, a przez zatracenie się w niej, odrywa się od rzeczywistości. Nie je, nie pije, nie śpi, tylko wpatruje się w taflę wody. Aczkolwiek jest to jego wybór, woli cierpieć niz stracić ukochaną osobę.
Narrator wyidealizowuje wygląd bohatera stosując porównania hiperboliczne, takie jak: „włosy godne Bachusa, godne i Apollina” lub „szyję białą jak kość słoniowa”. Tak jak bohater, wypowiada się bardzo emocjonalnie. W tekście umieszcono wykrzyknienia, pytania retoryczne, wile epitetów i wyliczeń. Świadczy to o wysokim stylu wypowiedzi, jak i o baśniowości świata przedstawionego.
W wierszu Marii Pawlikowskiej nie ma tak typowego opisu postacie jak u Owidiusza. Bohater przedstawiony jest w tytule, a aby więcej wiedzieć o Narcyzie, wymagana jest znajomośc mitu. Na podstawie tekstu możemy wywnioskować iż jest to młody („moją twarz młodzieńczą”), zakochany w sobie chłopiec. Znajduje się nad sadzawką między rozmarynami. W przeciwieństwie do mitu greckiego, jak i „Baśni o Narcyzie”, otoczenie jest zminimalizowane, bardziej realityczne, a Narcyza nie przedstawia się jako ideał piękna. Przez tę „zwyczajność” treśc wiersza staje się bliższa odbiorcy i każdy może utożsamić się z bohateram. Także język wypowiedzi jest zwięzły, prosty i łatwy do zrozumienia. Pierwsze dwa wersy ukazują opis sytuacji, a dwa następne tragiczną pointę. Ta miniatura poetyczne to jedno pytanie zadane przez podmiot liryczny, który jednocześnie jest bohaterem.
Można więc dojść do wniosku, że te dwa utwory diametralnie się od siebie różnią. W pierwszym zauważamy zachwyt fizycznością, pięknem zawnętrznym, zaś w drugim zagłębiamy się w duszę postaci. Bardzo różnią się także kształtem i stylem. Oznacza to, że mit może zaistnieć w utworze literackim w zróżnicowany sposób. Dopasowuje się go do odbiorcy, aby w danym czasie był dobrze zrozumiany. To wszystkoświadczy o tym, że mitologia jest ponadczasowa i zawsze można po nią sięgnąć.
