Aleksander Puszkin, autor utworu „Prorok”, był wybitnym poetą rosyjskim, tworzącym w epoce romantyzmu. Autor w wierszu zastosował lirykę bezpośrednia, a podmiotem lirycznym jest bliżej nieokreślony nam poeta. Osoba mówiąca w utworze zwraca się do odbiorcy za pomocą monologu. Wiersz ten nie posiada budowy stroficznej. Występują rymy, anafory oraz epitety stwarzające wzniosłą atmosferę utworu i ukazujące „magię” przedstawionego zdarzenia. Aleksander Puszkin w wierszu zastosował obrazowanie metaforyczne, wprowadza sytuacje nadprzyrodzone, takie, jak przemiana człowieka w poetę , oraz mistyczne postaci, na przykład anioł Serafin.
Podmiot liryczny, czyli człowiek dręczony przez wewnętrzną pustkę, uczucie rozdarcia i odosobnienia, spotyka na swojej drodze sześcioskrzydłego Serafina. Anioł ten jest wysłannikiem Boga, który sprawi, że człowiek dostrzegai słyszy więcej niż inni. Serafin wyrywa mu język, po czym zastępuje go żądłem żlmii, dzięki czemu człowiek łatwiej może wyrażać swoje myśi. Natomiast jego serce zastępuje żarzącym się węglem, aby dodać mi odwagi. W ten sposób, prz pomocy swojego wysłannika, Bóg powołuje poetę, by głosił Jego przesłania na calym świecie.
Ukazanie stworzenia poety jest swego rodzaju opisem magicznym, a czynności anioła rytuałem oraz oczyszczeniem. Człowiek, jako jednostka wybitna, zostaje wybrany przez Boga podobnie jak biblijni prorocy, aby wypełniał misję głoszenia woli bożej. Przedstawienie romantycznego poety, jako proroka i wieszcza jest nawiązaniem do Biblii, tak samo, jak anafora, służąca do stylizacji języka na biblijny. Zacytowanie słów Stwórcy jest określeniem zadań poety, które zostały wyrażone za pomocą zdań wykrzyknikowych.
Artysta jest obdarzony przez Boga talentem – jego poezja umożliwaia mu pełnienie roli wieszcza, a także jest łącznikiem miedzy Bogiem a ludźmi. Czlowiek dzięki przemianie w poetę mógł zrozumieć tajemnice natury i istnienia, a jego twórczość miała być narzędziem do kształtowania ludzi oraz odsłaniania im sensu historii.
* za prace dostałam 3 😉
