Elegia VII „O sobie samym do potomności” Klemensa Janickiego jest utworem bardzo poważnym i smutnym. Historia przedstawiona przez osobę mówiącą w wierszu jest biografią autora. Utwór ten ma cechy testamentu poetyckiego. Podmiot liryczny zwraca się do czytelnika i prosi, by ten zapoznał się z etapami krótkiego i ciekawego życia poety. Z treści dowiadujemy się, że młodzieniec pochodził z biednej, chłopskiej rodziny. Wspomina swojego ukochanego ojca, nazywa go szlachetnym. Dzięki niemu w piątym roku życia Janicki rozpoczął naukę.Za sprawą Lubrańskiego młodzieniec pokochał poezję. Mając 16 lat, po raz pierwszy wygłosił swój utwór. Edukacje i zagraniczne studia humanistyczne umożliwili mu mecenas Andrzej Krzycki, a po jego śmierci Piotr Kmita. Śmiertelna choroba uniemożliwiła kontynuację nauki. Poeta powrócił do ojczyzny, by umrzeć w domu.
Fraszka Jana Kochanowskiego „Do gór i lasów” ma charakter autobiograficzny. Poeta przywołuje w niej wspomnienia o różnych rolach odgrywanych w życiu („dziś żak spokojny, jutro przypasany do miecza rycerz „,dworzanin, mnich) i na tej podstawie porównuje się do antycznego bóstwa znanego ze zdolności do zmieniania kształtów -Proteusa. Owa proteusowa zmienność, możliwość dowolnego kształtowania wizerunku samego siebie podkreśla całkowicie odmienne od średniowiecznego spojrzenia na człowieka. Nagle fraszka robi się filozoficzna, pytają o największą tajemnicę istnienia: „Dalej co będzie? „.Odpowiedzi nie ma, ale poeta deklaruje: „a ja z tym trzymam, kto co w czasie uchwyci”. Carpe diem (chwytaj dzień) głosili epikurejczycy. Jan Kochanowski powtarza to epikurejsie hasło jako sposób na życie.
Powyższe utwory łączy ten sam temat – autobiografia. Różnią się nastrojem i sposobem prezentacji swojego życia.
