Motyw miłości przewijał się w literaturze od zawsze. Niestety często towarzyszyły temu przykre wydarzenia, a nawet śmierć.
„Dzieje Tristana i Izoldy ” i tekst Andrzeja Sapkowskiego „Maladie” łączy to, że opowiadają o ostatnich chwilach i śmierci Tristana. W romansie rycerskim występuje narracja trzecioosobowa, a w opowiadaniu narratorem jest Morhołt. W utworze Bediera Tristan umiera okryty chwałą. Swoje zdrowie stracił, walcząc z wrogiem. W ostatnich chwilach życia czuwał i wypatrywał swojej ukochanej – Izold Jasnowłosej. Niestety kona, myśląc, że jego miłość nie chce do niego przypłynąć.
W fragmencie „Maladie” bohater umiera z poczuciem, że ukochana płynie do niego i chce z nim spędzić ostanie chwile. W obu utworach inni ludzie manipulują wydarzeniami związanymi z przypłynięciem statku. W fantasy bohaterowie chcą dopomóc Tristanowi w przeciwieństwie do średniowiecznej legendy.
Izold o Białych Dłoniach jest przepełniona żalem, że ukochany w ostatnich chwilach życia pragnie spotkać inną kobietę. W przeciwny sposób przedstawia ją Sapkowski: Iseult przezwycięża smutek i próbuje ukoić cierpienie Tristana i kłamie o zbliżającej się Izoldzie. Morholt i Branwen czuwają przy bohaterze, lecz nie są szczególnie poruszeni jego śmiercią. Branwen uważa, że miłość jest chorobą nadziei i wszędzie, gdzie się pojawi czyni krzywdę. Pierwotnie Morhołt był wrogiem Tristana, a Branwen służebnicą Izoldy. W legendzie przeważa szlachetność, zazdrość i smutek. Zupełnie inne uczucia towarzyszą „Maladie”: ufność, nadzieja i lęk. Branwen twierdzi, że miłość zaślepia i psuje życie wszystkim dookoła. W opowiadaniu może odnosić się do tego, że miłość zmieniła losy Iseult Jasnowłosej, Tristana oraz Iseult o Białych Dłoniach. W legendzie uczucie zmieniło życie głównych bohaterów, Króla Marka i Branwen, za sprawą której doszło do nieszczęsnych wydarzeń.
Legenda napisana jest językiem górnolotnym, zdania są rozbudowane i występują liczne epitety. W „Maladie” przeważa styl potoczny i dialogi. Język patetyczny podkreśla wydarzenia i nadaje im szczególne znaczenie. Forma zwykła, potoczna nie ubarwnia tekstu, pozostaje on zwyczajny.
Obecność dawnego motywu kulturowego we współczesnej literaturze dowodzi jego niezmienności. Autorzy od dawna próbowali ukazać dobre, jak i złe strony danych sytuacji. Podkreśla to, że mimo diametralnych różnic w czasach średniowiecznych i obecnych wiele rzeczy pozostaje niezmiennych.
