Epoka starożytności to najstarszy okres w dziejach kultury europejskiej. Za jej początek przyjmuje się ten czas, kiedy człowiek zaczął pozostawiać po sobie ślady kultury materialnej(ok. 2000 r.p.n.e.). Antyk jako epoka literacka rozpoczyna się ok. 6 w.p.n.e. i trwa do 5 w.n.e. Ze starozytnościa wiąże się początek sztuki, literatury, filozofii i nauki.
Słowo filozofia pochodzi od dwóch wyrazów grackich: filos- miłośnik i zofia- nauka. Filozofia to najstarsza i pierwotna dziedzina nauki. Do rozwinięcia się tej epoki przyczynili sie m.in.:
– Sokrates(469-399r.p.n.e.) znany jako autor dwóch teorii: „Wiem, że nic nie wiem” i „Nauka jest cnotą”
– Platon(427-347 r.p.n.e.) był uczniem Sokratesa i twierdził, że świat jest lustrzanym odbiciem doskonałej idei trójjedności: prawdy, dobra i piękna. Od Platona pochodzi koncepcja miłości jako spotkania dóch połówek.
W antyku wykształciły się także dwie szkoły filozoficzne:
– Stoicyzm- szkoła filozoficzna założona przez Zenona z Kition ok. 300 r.p.n.e.. Stoicy uwazali, ze rzeczy materialne są nietrwałe a jedynym dobrem jest cnota, honor i dobre imię. Życie człowieka to ciągłe przeplatanie się radości i smutku, dlatego należy nauczyć się dystansu, opanowania i spokoju w przyjmowaniu tego co przyniesie los.
-Epikureizm- twórą kierunku był Epikur( 341-270r.p.n.e.). Według epikurejczyków celem życia jest szczęście, człowiek powinien żyć tak, aby ograniczać troski i cierpienia, a cieszyć się z każdej chwili, poszukiwać radości zgodnie z zasadą Epikura:”Carpe Diem”-„chwytaj dzień”.Epikur głosił zasadę tzw. „małych szczęść”, uważał, że należy żyć bez strachu przed śmiercią.
Antyk- najstarsza epoka literacka, która ustaliła klasyczny wzór literatury, sztuki. W starożytności nastąpił podział na rodzaje i gatunki literakie. Pojawiły się bogate motywy, do których późniejsze epoki będą się odwoływać.
