Czterech jeźdźców Apokalipsy.
Gdy Baranek złamał pierwszą spośród siedmiu pieczęci, którymi była zapieczętowana księga przeznaczeń Bożych, św. Jan usłyszał głos pierwszego z czterech symbolicznych Zwierząt: Przyjdź! i zobaczył siedzącego na białym koniu jeźdźca z łukiem i wieńcem jako zwycięzcę.
Gdy Baranek złamał drugą pieczęć, św. Jan usłyszał głos drugiego Zwierzęcia mówiącego słowo: Przyjdź! i zobaczył drugiego jeźdźca z mieczem w ręku na koniu barwy ognia.
Później w analogicznej sytuacji św. Jan zobaczył trzeciego jeźdźca z wagą w ręku na czarnym koniu i czwartego – na koniu trupio bladym.
I dano jeźdźcom władzę nad czwartą częścią ziemi, by zabijali mieczem, głodem, morem i przez zwierzęta ziemi.
Problematyka
Informacja o Apokalipsie św. Jana
Apokalipsa (z grec. apokalypsis – odsłonięcie, objawienie) to rodzaj utworu biblijnego, opisującego tajemnice dotyczące czasów ostatecznych, czyli końca świata, i sensu dziejów oraz wizję nowego świata po Sądzie Ostatecznym, nowego Jeruzalem. Apokalipsa św. Jana, ostatnia księga Biblii, prorocza, najbardziej tajemnicza w Nowym Testamencie, stanowi dopełnienie całości Objawienia Bożego. Nie jest jedyną apokalipsą biblijną, ale najważniejszą i niezwykłą. Stanowi najsłynniejsze proroctwo.
Ukazuje prorocze widzenie św. Jana, który był ostatnim żyjącym spośród dwunastu apostołów i dostąpił na wyspie Patmos (gdzie przebywał) objawienia dotyczącego losów
Kościoła, aż do po wtórnego przyjścia Chrystusa. Głównym tematem Apokalipsy św. Jana są dziej e ludzkości i Kościoła. Księga została napisana przez św. Jana Ewangelistę pod koniec I wieku, w osobliwym rodzaju literackim. Apokalipsa jako gatunek literacki pojawiła się w literaturze żydowskiej już w V w. przed Chrystusem. Naród żydowski, gnębiony wówczas w niewoli, zaczął tracić nadzieję na przetrwanie i utwory takie niosły mu pociechę, objawiając wspaniałą przyszłość po Sądzie Ostatecznym. Nie mogły ukazywać pomyślności doczesnej, bo ta wydawałaby się ironią.
Adresatami Apokalipsy są chrześcijanie z Azji Mniejszej, których prześladowanie przez cesarstwo rzymskie rozpoczęło się jeszcze za Nerona (od 64 r.) i których w tych warunkach trzeba było podtrzymać na duchu (dlatego przepowiada upadek Wielkiego Babilonu, czyli pogańskiego Rzymu). Św. Jan, występując w imieniu Boga, przekazuje otrzymane objawienie im, równocześnie wiernym następnych wieków, pouczając, grożąc i pocieszając ich.
Mimo zapowiedzi głodu, zarazy, wojen, katastrof, ukazanych w wizjach z obrazami, pieczęciami, czaszami i trąbami, Apokalipsa ma wydźwięk optymistyczny, ponieważ przepowiada walkę i ostateczne zwycięstwo dobra nad złem. Niewiasta (Matka Boża) walczy ze smokiem (Szatanem) i świat upadnie, ale ten upadek będzie oznaczał nowy porządek, powstanie nowego Jeruzalem, powstanie wiecznego Królestwa Bożego. Pociechę wiernym niesie prawda, że Kościół ma zapewniony ostateczny triumf. Ideą przewodnią Apokalipsy św. Jana)tst zwycięstwo Chrystusa i triumf wiernych. Ta idea, zarysowana we wstępie utworu, rozwija się nieprzerwanie i kończy się wizją nowego Jeruzalem, w którym Bóg zamieszka z ludźmi i śmierci już nie będzie. Apokalipsa św. Jana zapowiada koniec świata, który obwieści siedem trąb archanielskich, i dzień Sądu Ostatecznego, kiedy to Chrystus pojawi się ponownie jako władca świata. Apokalipsa kończy się tęsknym wezwaniem: Przyjdź, Panie Jezu.
zapieczętowana na siedem pieczęci – symbol wyroków Bożych w sprawie losów świata.
Niewiasta i Smok – walka szatana z Kościołem w ciągu wieków
Na niebie ukazują się Niewiasta (brzemienna, obleczona w słońce) i Smok (uosobienie szatana), który chce pożreć jej dziecię. Niewiasta to symbol Kościoła. Wielu teologów objaśniających teksty biblijne widzi tu rysy Matki Bożej. Smok to uosobienie szatana, utożsamianego z wężem z Księgi Rodzaju. Smok ponosi klęskę w walce z aniołami, zostaje strącony z nieba na ziemię i prześladuje Niewiastę (Kościół) oraz jej potomstwo. Ukazanie się Niewiasty z wojującym z nią Smokiem symbolizuje walkę szatana z Kościołem w ciągu wieków. W walce tej szatana czeka klęska.
Jego pogromcą będzie Mesjasz.
Ludzkość czeka głód, wojny, zarazy i katastrofy, ale w końcu
przyjdzie zwycięstwo dobra nad złem, Kościoła nad szatanem
i triumf Chrystusa. Nastąpi powszechne zmartwychwstanie umar
łych i Sąd Ostateczny. Ludzie zapisani w księdze żywota wstąpią
do nowego Jeruzalem.
Czterech jeźdźców Apokalipsy – symboliczna wymowa wizji
Apokalipsa św. Jana, obfitująca w prorocze wizje, obrazy, symbole, liczby i znaki, jest trudna do zrozumienia. Otóż, księga prze
znaczeń Bożych jest zamknięta siedmioma pieczęciami, które
łamie Baranek, i wtedy ukazują się kolejno symboliczne Zwierzęta
i czterej jeźdźcy (na koniu białym, ognistym, czarnym i trupio
bladym). Pierwszy jeździec na białym koniu symbolizuje zwy
cięstwo pochodu Ewangelii, drugi – na czerwonym koniu – to
symbol wojny, trzeci, na czarnym – symbol głodu, a czwarty, na
koniu trupio bladym, oznacza śmierć.
Wizja czterech jeźdźców towarzyszy złamaniu przez Baranka
czterech pierwszych pieczęci spośród siedmiu, którymi była za
pieczętowana księga przeznaczeń Bożych. Łamaniu trzech pozo
stałych pieczęci towarzyszy wizja męczenników za wiarę.
B aranek wziął w ręce księgę żywota, by kierować wykonaniem wy
roków Bożych. Baranek to symbol Chrystusa, a księga przeznaczeń
