W Oświeceniu bajka cieszyła się ogromną popularnością ze względu na dydaktyczny charakter ujęty w zwięzłej i atrakcyjnej formie.Bajka należy do najstarszych utworów dydaktycznych.Wywodzi się z twórczości ludowej,a jako utwór literacki wykształcila sie w satożytnej Grecji.Twórcą bajki jest prawdopodbnie pólmityczny Ezop.
Bajka to utór z pogranicza epiki i liryki,cechuje go alegoryczność (alegoria-obraz oznaczający pewne ukryte,domyślne treści)-bohaterami są zazwyczaj zwierzęta o ludzkiej psychice.Spełniają one rolę masek,oznaczających pewne cechy ludzkie,np. lis-symbolizuje chytrość,wilk-zło,lew-odwagę,walecznoś,sowa-mądrość.Niekiedy bohaterami są ludzie i wtedy bajka nabiera cech satyry.
Są dwa rodzaje bajek:
-epigramatyczna(krótka)
-narracyjna(z minifabułą)
Cechami charakterystycznymi bajki,są zwięzłość,prosty język,przesłanie moralne.Zawierają pewnien ładunek wiedzy życiowej opartej na doświadczeniach ludzkich,poucza i dostrzega.Bajkopisarze przedstawiają w nich najczęściej dwie postawy:niewłaściwą,którą krytykują oraz właściwą.Sens moralny bajki może być ukazany wprost tzw.moral zamieszczony na początku utworu lub w jego poincie,niekiedy zaś wynika pośrednio-trzeba się go domyśleć.
Mistrzostwo w tym gatunku osiągnął Ignacy Krasicki.Wydał dwa zbiory bajek:”Bajki i przypowieści” i „Bajki nowe”
W okresie Sejmu Wielkiego istotną rolę odgrywała bajka polityczna:
W bajkach nie ma rzeczy nadprzyrodzonych i fantastycznych.Jest to gatunek realistyczny,dbający o prawdę.Temat bajek jest uniwersalny i ponadczasowy.
