Utwór Juliusza Słowackiego „Balladyna” to baśniowy dramat o żądzy władzy i złu w naturze ludzkiej. Poniżej postaram się uzasadnić, że „Balladyna” to baśń, mówiąca właśnie o wymienionych cechach.
Pierwszym dowodem jest zwycięstwo dobra nad złem. Tytułowa bohaterka zostaje ukarana za wyrządzone krzywdy.
Kolejna cecha przemawiająca za tym, że utwór Juliusza Słowackiego jest baśnią, to świat fantastyczny w ajkim żyją bohaterowie. Otóż w świecie prawdziwym nie da się wskrzesić człowieka albo zamienić go w wierzbę. W „Balladynie” sytuacje te mają miejsce.
Ostatnim argumentem pozwalającym nazwać „Balladynę” baśnią jest czas w dziele – bliżej nieokreślony. Jest to typowa cecha dla tego rodzaju utworów.
Czyniąc ludziom zło, Balladyna, kierowała się żądzą władzy. Zabicie najbliższych osób (Kirkora, siostry, matki) nie sprawiało jej najmniejszego problemu. Chęć rządzenia „przysłoniła” jej oczy i do celu dążyła za wszelką cenę.
Balladyna to również przejaw zła w naturze ludzkiej. Dbała tylko i wyłącznie o swoje interesy. NIe przejmowała się nikim, nawet najbliższymi. Życie czy miłość nie mają dla niej znaczenia.
