Bóg u Słowackiego
Bóg w epoce romantyzu odgrywał znacząca role. Widać to wyraźnie u poetów owej epoki.Traktowali oni Boga jako „Góru” i wookól niego skupiali swoje poematy. Dobrym przykładem może być Juliusz Słowacki. Jego wiersze w większości były kierowane do Boga bądź do ludzi wierzących. W większości przypadków były to prośby, modły skierowane właśnie do Trójcy Świętej . Dobrym przykładem jest wiersz „Zachwycenie”. Dla Słowackiego hołdem składanym przez niego jest uczczenie poprzez wiersze wielkości Boga. Dla różnych ludzi Bóg ma różne oblicze. Poetę fascynuje Bóg w teofamii grozy, mocy, potęgi. Fascynuje go Bóg Stwórca i Bóg Historii – Pan dziejów i Pan Kosmosu. Ku takiemu Bogu trzeba zbliżać się z heroiczną wielkością ducha, gotowym do ofiary umysłem i strachem w sercu. Słowacki rozgłaśnia wielkość stwórcy.Niekiedy podszywa się pod postacią Boga ( [Baranki moje]) przestrzegając przed mocą i wielkością Boga. Romantyzm jest wyjątkową epoką opartą
na wierze katolickiej. Słowacki, Norwid, Mickiewicz określali jako centrum Boga. Ich postawy nawet dotychczas wzbudzają szacunek .
