Afrodyta
Najpiękniejsza bogini na Olimpie. Córka Zeusa. Urodziła się z piany morskiej na Cyprze. Żona Hefajstosa. Matka Erosa, Hermafrodyty i Eneasza. Bogini piękna, miłości, rozkoszy. Poświęcono jej gołębie, róże, mitr. Ośrodki kultu: Cypr, Knidos (Azja Mniejsza), wyspa Cytera, Korynt.
Apollo
Syn Latony i Zeusa. Brat-bliźniak Artemidy (Artemis). Lekarz „schorzeń ciała i duszy”. Bóg słońca, światła, wróżb, wyroczni i nagłej śmierci. Opiekun sztuki, muzyki, piękna i poezji. Za jego atrybuty uważa się łuk i lirę. Święty ptak: łabędź, święte drzewo: laur. Posiadał 9 muz:
Kalliope (Pięknolica) – muza pieśni bohaterskiej, trzyma rylec i tabliczkę do pisania
Klio (Głosząca sławę) – zajmuje się historią i ma zwój pergaminu
Euterpe (Radosna) – patronka liryki, gra na flecie
Taleja (Rozkoszna) – pokazuje maskę komiczną jako muza komedii
Melpomene (Śpiewająca) – jest muzą tragedii i poznać ja można po smutnej masce, którą jej dają za godło
Terpsychora (Kochająca taniec) – z wielką lirą w ręku uczy ludzi tańca
Erato (Umiłowana) – na małej cytrze wygrywa pieśni miłosne
Polihymnia – chodzi w głębokiej zasłonie, jakiej używało się przy obrzędach religijnych, albowiem zsyła natchnienie tym, którzy piszą hymny i pieśni pobożne
Urania (Niebiańska) – dźwiga globus astralny, gdyż jej dziełem jest gwiaździarstwo.
Ares
Syn Zeusa i Hery. Ojciec Erosa. Bóg wojny i armii. Kłótliwy i brutalny. Poświęcono mu psa, wilka i sępa.
Artemida (Artemis)
Córka Latony i Zeusa. Siostra-bliźniaczka Apolla. Odznaczała się niezwykle brutalnymi zemstami, szczególnie na mężczyznach, którzy byli nią zafascynowani. Dziewicza bogini księżyca, lasu, zwierzyny łownej, łąk, myśliwych. W Azji Mniejszej utożsamiana z Wielką Macierzą (Kybele). Jej atrybutami był łuk i strzały w kołczanie. Ośrodki kultu: Efez (Azja Mniejsza), Tauryda (Krym).
Asklepios
Syn Apolla. Ojciec Machaona Podalejriosa i Higiei. Uczeń centaura Chirona. Bóg sztuki lekarskiej. Jego atrybutami są: wąż (jako symbol ozdrowienia) oplatający laskę podróżną, czara z lekarstwem. Zwierzęciem ofiarnym był kogut. Ośrodki kultu, zakłady lecznicze i szkoły: Epidaur na Peloponezie i wyspa Kos.
Atena
Albo Pallas Atena, Pallada. Najukochańsza córka Zeusa. Wyszła z głowy ojca w pełnej zbroi. Dziewicza bogini mądrości, sztuki wojennej, nauki. Opiekunka Aten (główny ośrodek jej kultu), drzew oliwnych, tkactwa i rzemiosła. Jej atrybutem była sowa, ze względu na wielką wiedzę jaką posiadała Atena. Święto ku czci nazwano Panatenajami.
Demeter
Córka Kronosa i Rei. Siostra Zeusa, Hadesa, Posejdona, Hery i Hestii. Nieszczęśliwa matka Persefony i Plutosa. Bogini roli, ziemi, pól uprawnych, urodzaju, pór roku. Opiekunka życia osiadłego, ładu społecznego, bogactwa. Przedstawiana z bukietem kłosów zbóż w ręku. Z kultu Demeter, związanego z odradzaniem się ziarna, wyłoniła się ideanieśmiertelności duszy i życia pozagrobowego – myśl przewodnia Eleuzynii. Głównym ośrodkiem kultu był Eleusis.
Dionizos
Syn Zeusa i Semele. Inaczej Bakchos lub Bachus. Bóg ekstazy, wina i winnej latorośli. Opiekun pijaków. Ku jego czci urządzono teatr grecki. Posiadał własne święto – Dionizje. Wyobrażany w otoczeniu satyrów, sylenów i menad. Jako bóstwo odradzającej się przyrody Dionizos pojawiał się w kulcie Demeter i Persefony (Eleuzynie). Jedną z form jego kultu były ekstatyczne orgie.
Eos
Córka Hyperiona i Tei. Siostra Heliosa i Selene. Matka wiatrów: Zefira, Boreasza i Eurosa oraz Gwiazd. „Różnopalca” bogini świtu.
Eros
Syn Afrodyty i Aresa. Bóg miłości i patron zakochanych. Przedstawiany jako grube, tłuste niemowlę z łukiem i strzałą, którą godzi w zakochanych, by ich ze sobą złączyć.
Erynie
Urodzone z krwi Uranosa. Boginie o wężowatych splotach zamiast włosów. Mścicielki m.in. przelanej krwi. Symbol zemsty. Opiekunki ziemi uprawnej i owocującej, zwane eumenidami.
Hades
Syn Kronosa i Rei. Brat Zeusa, Posejdona, Demeter, Hery, Hestii. Mąż Persefony (Kory). Władca podziemia i zmarłych, przez co często wzbudzał w ludziach lęk. Panował w Hadesie – miejscu, do którego udają się dusze po śmierci. Poświęcano mu narcyzy i cyprysy oraz ofiary z czarnych owiec.
Hefajstos
Syn Zeusa i Hery. Mąż Afrodyty. Opiekun ognia, kowali i złotników. Pracował całymi dniami w kuźniach w głębi Etny. Przedstawiany jako kulawy bóg i w odróżnieniu od pozostałych – brzydki i stary, z młotem lub obcęgami w ręku.
Hera
Córka Kronosa i Rei. Siostra Posejdona, Hadesa, Hestii, Demeter. Żona i siostra Zeusa. Matka Hefajstosa, Hebe i Aresa. Władczyni Olimpu i nieba. Była bardzo zazdrosna o liczne kochanki swojego męża. Opiekunka małżeństw i wierności małżeńskiej. Patronka kobiet zamężnych. Poświęcono jej pawia i kukułkę. Natomiast w ofierze składano krowy.
Helios
Syn Hyperiona i Tei. Brat Selene i Eos. Bóg słońca, źródeł światła i życia. Regulował bieg dnia. Świadek wszystkich czynów i mściciel występków. Wyobrażany w złotym rydwanie zaprzężonym w cztery białe rumaki. Ośrodkiem kultu był Rodos.
Hermes
Ojciec Pana. Posłaniec bogów i przewodnik dusz do świata zmarłych. W młodości wygnany z Olimpu za drobne kradzieże, później wrócił do łask bogów. Opiekun kupców, złodziei, wynalazców, poetów, podróżnych, pasterzy i ich stad. Wyobrażany w kapeluszu podróżnym, w uskrzydlonych sandałach, z kerykejonem w ręce lub jako „dobrego pasterza” z owieczką na ramionach.
Hestia
Córka Kronosa i Rei. Siostra Zeusa, Posejdona, Hadesa, Demeter. Ślubowała pozostanie w dziewictwie. Ją pierwszą wzywano w przysięgach i jej pierwszej składano ofiary. Patronka ogniska domowego, rodziny, sierot i wdów.
Hory
Córki Zeusa i Temidy. Siostry mojr. Trzybóstwa ładu w przyrodzie (czyli pór roku) i społeczeństwie ludzkim: Eunomia („praworządność”), Dike („sprawiedliwość”), Ejrene („pokój”). Wyobrażane w postaci młodych dziewcząt z kwiatami w ręku.
Hymen
Bóstwo weselne. Opiekun młodych małżeństw. Wyobrażany w postaci uskrzydlonego młodzieńca z pochodnią weselną, wieńcem kwiatów lub welonem w ręce.
Hypnos
Syn Nocy i Ereba. Brat-bliźniak Tanatosa. Uosobienie snu. Wyobrażany ze skrzydłami u ramion i kwiatem maków ręce.
Iris
Uosobienie tęczy. Skrzydlata posłanka Zeusa i Hery do ludzi.
Kronos
Tytan. Najmłodszy syn Gai i Uranosa. Brat i mąż Rei. Pokonał ojca, który nałożył na niego klątwę, że jego syn także odbierze mu władzę. Połykał swoje potomstwo: Herę, Hestię, Demeter, Posejdona, Hadesa. W skutek spisku Rei został obalony przez Zeusa, najmłodszego syna. Ojciec bogów.
Latona
Tytenida. Matka Artemidy i Apolla. Prześladowana przez Herę jako miejsce porodu wybrała wyspę Delos – późniejszy ośrodek kultu obojga dzieci.
Mojry
Córki Zeusa i Temidy. Siostry hor. Trzy boginie losu: Lachesis znaczyła snucie, Kloto przędła, Atropos przecinała nić życia ludzkiego.
Nemezis
Uosobienie gniewu bogów i kary, spadającej na ludzi butnych i przekraczających wyznaczone im granice. Według jednej z wersji mitu, Nemezis pod postacią gęsi w związku z Zeusem jako łabędziem zniosła jajko, przekazane później Ledzie, z którego wykluła się Helena.
Nike
Skrzydlata bogini zwycięstwa (w bitwach, sporcie lub sztuce).
Nimfy
Uosobienie sił żywotnych przyrody i jej piękna. Driady i hamadriady to nimfy drzew. Oready zalicza się do nimf gór. Nimfami źródeł są najady. Nereidy i Okeanidy to nimfy morza. Są śmiertelne, ginęły wraz ze swoim środowiskiem.
Niobe
Córka Tantala. Żona Amfiona. Chełpiąc się swoim licznym potomstwem, obraziła Latonę, w obronie której stanęły jej dzieci: Artemida i Apollo godząc strzałami z łuku dzieci Niobe. Rozpaczającą Niobe Zeus zmienił w skałę.
Pan
Satyr: pół-koźle, pół-człowiek. Syn Hermesa. Bóg pasterzy i opiekun ich stad. Wynalazca syryngi, nazwanej imieniem ukochanej (była nią Syrinks). Rozgniewany, krzykiem wzbudzał wśród ludzi i zwierząt lęk („strach paniczny”) i wywoływał popłoch („panikę”). Wierny towarzysz Dionizosa.
Persefona
Inaczej Kora. Córka Demeter i Zeusa. Żona Hadesa, przez którego została uprowadzona po zerwaniu zakazanego kwiatu – narcyza. Okres wegetacji roślin spędzała na ziemi z matką, a resztę czasu w Hadesie.
Posejdon
Syn Kronosa i Rei. Brat Zeusa, Hadesa, Demeter, Hestii i Hery. Mąż Amfitryty. Władca oceanów, jezior, portów i mórz. Opiekun żeglarzy, którzy modlili się do niego o spokój na morzu, i rybaków. Przedstawiany na rydwanie unoszącym się na falach z trójzębem w ręku, którym wzburzał i uciszał wody, kruszył skały.
Psyche
Żona Erosa. Królewna, która zpowodu swojej urody była prześladowana przez Afrodytę.
Rea
Tytanida. Córka Gai i Uranosa. Żona i siostra Kronosa. Nazywana „matką bogów”.
Satyrowie
Bóstwa natury. Półludzie-półkozy. Stali towarzysze Dionizosa.
Selene
Córka Hyperiona i Tei. Siostra Eos i Heliosa. Bogini księżyca. Przypisywano jej wpływ na stan zdrowia, życie seksualne i praktyki magiczne. Wyobrażana na rydwanie zaprzężonym w konie lub woły.
Syleni
Bóstwa przyrody pokrewne satyrom. Istoty dwunożne o kształtach półkoni-półludzi. Stali towarzysze Dionizosa. Mądry i stary Sylen uchodził za jego wychowawcę.
Tanatos
Syn Nocy i Ereba. Brat-bliźniak Hypnosa. Uosobienie śmierci. Przedstawiany w postaci uskrzydlonego młodzieńca ze zgaszoną pochodnią w ręce.
Temida
Córka Uranosa i Gai. Matka mojr i hor. Bogini prawa i praworządności. Według teorii Hezjoda druga małżonka Zeusa.
Tyche
Bogini „ślepego” losu. Czczona jako opiekunka miast. Przedstawiana z rogiem obfitości i sterem w dłoni, a jako Tyche miast – w koronie z murów obronnych.
Zeus
Najważniejszym z bogów. Syn Rei i Kronosa, zabił ojca i uwolnił połknięte przez niego rodzeństwo: Posejdona, Hadesa, Hestię, Demeter i Herę (także żona). Władca Olimpu. Posiadał liczne potomstwo Opiekun królów i ładu na świecie. Pan i stwórca ziemi, nieba i burzy. Jego gniew szczególnie wzbudzali ludzie, którzy składali fałszywe przysięgi. Przedstawiany z piorunem w ręku. Za jego świętego ptaka uważa się orła, a za drzewo – dąb. Głównym miejsce kultu: Dodona i Olimpia.
