Bogurodzica uznawana jest za pierwszy Polski wiersz i jest jednym z najstarszych zabytków języka polskiego. Przyjmuje sie, że powstała pomiędzy XI a IV wiekiem. Dwie pierwsze zwrotki pochodzą najprawdopodobniej z XIII wieku. Pierwszy zachowany odpis pochodzi z XV wieku, pierwszy druk z 1506 roku.
W pierwszej zwrotce wierni zwracają się do Matki Boskiej sławionej i chwalonej przez Boga, aby zjednała i zesłała swego Syna.
W drugiej zwrotce wierni zwracają się do Syna Boga, aby na wzgląd na swego chrzciciela usłyszał głos wiernych, spełnił ich pragnienia:
– zbawienie wieczne po śmierci
– szczęśliwy, dodatni pobyt na Ziemii
O kumsztowności kompozycji utworu świadczy budowa każdej ze zwrotek na którą składa się apostrofa (zwrot do adresata) i prośba. Ten układ stanowiący pewien kontrast. Ten kontrast stanowi o efekcie rymu, ale także jest przykładem i świadectwem kultu Matki Boskiej (pośredniczki) na ziemiach polskich.
