Mój Adamito — widzisz jakie to trudne Uprawiać cnoty pustynie odludne, Jaki pot wielki z człowieka się leje, Gdy o ideał stoi lub idee. Dawniej ci ręce jezuitów plotły Wianeczki i te spiącemu wkładali, Leciałeś jako komeciane miotły, Sił nie… Czytaj dalej
Wstęp Od autora Dla objaśnienia następnego poematu potrzeba mi nieodbicie powiedzieć kilka słów o kwarantannie na pustyni między Egiptem a Palestyną, blisko miasteczka El-Arish. Wymysłem to jest dziwnym Mohameda Ali, że między dwoma swoimi państwami naznaczył myślą na błędnym piasku… Czytaj dalej
Pośród niesnasków Pan Bóg uderza W ogromny dzwon. Dla Słowiańskiego oto Papieża Otwarty tron. Ten przed mieczami tak nie uciecze Jako ten Włoch, On śmiało, jak Bóg, pójdzie na miecze, Świat mu — to proch! Twarz jego, słońcem rozpromieniona, Lampą… Czytaj dalej
Już północ — cień ponury pół świata okrywa, A jeszcze serce zmysłom spoczynku nie daje, Myśl za minionym szczęściem gonić nie przestaje, Westchnienie po westchnieniu z piersi się wyrywa. A choć znużone ciało we śnie odpoczywa, To myśl znów ulatuje… Czytaj dalej
W ciemnościach postać mi stoi matczyna, Niby idąca ku tęczowej bramie. Jej odwrócona twarz patrzy przez ramie, I w oczach widać, że patrzy na syna.
Jeszcze chodzą przed oczyma Róże, palmy, wieże, gmachy, Kair, Teby, Tyr, Solima, Mój Eustachy. Jeszcze głowa diabła warta, Jeszcze morskie czuję strachy, Wycia hyjen, lwa, lamparta, Mój Eustachy. Jeszcze długo spocząć trzeba, Nim przywyknę widzieć dachy Zamiast płócien, palm i… Czytaj dalej
Około więc onego czasu, gdy ziemia zaczyna się od słońca odwracać i zasypia w ciemnościach.Zawołał Jehowa dwa odwieczne Cherubiny przed tron Swój, i rzekł: Idźcie na równinę Syberyi.A patrząc w światło Boże, zrozumieli Aniołowie, jaka była wola Pana, i zeszli… Czytaj dalej
Scena I [W pałacu Hetmana na wsi.][Szczęsny, Amelia] SZCZĘSNY Piosenki świata zaczynają się od fałszywych akordów — a kończą się gwałtownym zerwaniem strun — stłuczeniem harfy… AMELIA Smutny jesteś… zdziwaczałeś… SZCZĘSNY Nudzę się. AMELIA Szukaj zabaw. SZCZĘSNY O!… nie potrzeba… Czytaj dalej
Zgiełkiem i wrzaskiem zabrzmiały komnaty, Głośna to radość, lecz radość nieszczera; Śmiech słychać!…śmiech to wymuszony świata Na bladych licach nigdy nie umiera. Śmiech ten jaśnieje jako kwiaty z płótna, Którymi błyszczy biesiadnika głowa; Ich postać wiecznie, wiecznie jednakowa, Wiecznie bez… Czytaj dalej
Osoby: Pan KONIECPOLSKI — występujący jako rzekomy GWINTZŁOTA CZASZKA — strażnik krzemienieckiPani STRAŻNIKOWA — jego żonaPanna AGNIESZKA — jego córkaPan GĄSKA — regentPan MILEWICZ — szlachcicKsiądz GWARDIAN — później PROWINCJAŁ franciszkańskiInny KSIĄDZZAKRYSTIANJANKIEL — Żyd arendarzSTANISŁAW — później SZAWEŁJAN — później… Czytaj dalej
