CECHY DRAMATU ANTYCZNEGO:
Światem kieruje przeznaczenie
Tzw. 3 jedności ? czasu, miejsc, akacji
Występuje maksymalnie 3 aktorów mezczyzn
Jednorodność
Ciągłość akcji
Motywy zaczerpnięte z mitologii i historii
Skromne didaskalia
Mało monologów
Tekst tylko recytowany
Bohaterowie statyczni
Akcja toczy się tylko na dworach
Celem ? budzić litość i trwogę
Powstanie dramatu w Grecji wiąże się ze świętami obchodzonymi ku czci boga Dionizosa ? boga wina,, narodzin, śmierci i użycia. W obrzędzie wykorzystywano taniec, śpiew, muzykę i recytację. Ważną rolę odgrywało też opowiadanie jakiejś historii i przeistoczenie się w kogoś innego.Widowiska te musiały być łatwo dostępne szerokiej publiczności, więc teatry budowane były pod gołym niebem na stokach wzgórz.
Główni twórcy dramatu antycznego:
a) Ajschylos
– w jego utworach przeważają partie chóralne, występuje tylko dwóch aktorów
– z 90 dramatów przetrwało tylko 7, np. ?Prometeusz w Okowach?
b) Sofokles
– ograniczył rolę chóru,, rozbudował akcję, wprowadził trzeciego aktora
– z ponad 100 sztuk zachowało się jedynie 7, np. ?Antygona?, ?Król Edyp?, ?Elektra?
c) Eurypides
– pogłębił psychologię postaci
Budowa dramatu:
1) prologos ? pierwsza scena aż do wystąpienia chóru na orchestrze; zapowiedź wydarzeń
2) parados ? pieśń na wejście chóru
3) epeisodia ? partie między śpiewem chóru wypełnione monologami lub dialogiem aktorów, najczęściej było ich 5
4) stasimon ? komentarz akcji, pieśń chóru
5) komos – scena lamentu i żalu (dotyczy tragedii)
6) exodos ? ostatnia pieśń, śpiewana podczas wyjścia chóru
Istotą budowy dramatu antycznego jest wzajemne przeplatanie się stasimonów i epejsodionów. Epejsodiony tworzą akcję utworu.
