Dziedzictwo Lotara rozpadło się na kilka niezależnych organizmów państwowych (nigdy nie doszło do zjednoczenia). W dawnym państwie Karola Łysego, władzę sprawowały faktycznie lokalne dynastie wyłonione z możnowładztwa, którym udało się w X wieku stworzyć niezależne księstwa. W 987 jeden z nich, Hugo Capet przy poparciu możnowładztwa i a arcybiskupa Reims (ręs) został wybrany królem, odsuwając ostatecznie id tronu Karolingów.
Kształtowanie się Niemiec.
Polityczna jedność wschodnich części monarchii karolińskiej spowodowana była długim panowaniem tam Ludwika Niemieckiego. Jednak wzrastała rola książąt i możnowładztwa, którzy często musieli się sami bronić przed najazdami Normanów i Węgrów. Silna władza centralna mogła się też odrodzić dzięki powrotowi do starej germańskiej zasady wybory władcy, który skutecznie zapobiegał dzieleniu państwa między spadkobierców zmarłego króla. Prawdziwe wzmocnienie jedności przyniosły dopiero rządy nowej dynastii saskiej:
a) zdołali położyć kres najazdom Normanów,
b) powstrzymali wyprawy łupieskie Węgrów – rozbicie przez Ottona I oddziałów na Lechowym Polu – 955 rok
Spokój na granicach pozwolił dynastii saskiej powiększyć terytorium królestwa. Włączona została do królestwa: Lotaryngia, na zachodzie trwało podporządkowanie Słowian (chrystianizacja), wcześniej to Sasi zostali brutalnie schrystianizowani przez Karola Wielkiego, a teraz sami podjęli jego dzieło. Stworzono placówkę misyjną w Magdeburgu. Dopiero Otton III zmienił politykę wschodnią. Zawarł przymierze z Bolesławem Chrobrym – 1000 – i uznał niezależność nowych metropolii kościelnych Polski i Węgier.
Dzięki odnowieniu cesarstwa, władcy Niemiec posiadali trzy tytuły:
a) po elekcji stawali się królami Niemiec,
b) po koronacji tytułowali się królami rzymskimi,
c) po odbytej koronacji w Rzymie – cesarzami rzymskimi
Miejscem koronacji stał się Akwizgran, dawna siedziba Karola Wielkiego, gdzie Otton III kazał odszukać jego grób i wystawił mu okazały grobowiec. Nie udało mu się jednak odbudować karolińskiej jedności chrześcijaństwa. Otton III został wygnany z Rzymu, zmarł z dala od stolicy imperium. Panowanie nad Italią zmuszało kolejnych władców Niemiec do prowadzenia wojen na Półwyspie.
