Antygona to tytułowa i główna bohaterka dramatu Sofoklesa. Jest ona córką Edypa i Jokasty, a także siostrą Ismeny, Eteoklesa i Polinejkesa. Należy ona do rodziny Labdakaidów, na której już od dawna krąży klątwa. Jest narzeczoną Hajomna, a jej wujkiem jest Kreon.
Tytułowa bohaterka jest szlachetną i odważną kobietą, która nie bała się przeciwstawić władcy i jego rozkazom. Wbrew jego woli postanowiła pochować swojego brata Polinejkesa, który wcześniej został zgardzony i porzucony na pastwę losu przez jej wuja Kreona.
Dziewczyna była osobą, która uznawała wyższość prawa boskiego nad ludzkim ze względu na to iż prawa boskie to prawa odwieczne, które należy wypełniać co wiązało się z tym, że każda rodzina mogła pochować swojego bliskiego.
Antygona była porywcza, energiczna i zdecydowana, jednakże miała w sobie cechę zwaną pychą, ponieważ w momencie gdy siostra próbowała jej pomóc i wziąć w połowie winę na siebie ona doszła do wniosku, że chce mieć uznanie wśród ludu tylko dla siebie ponieważ była by wtedy tą jedną jedyną, która nie bała się przeciwstawić będąc kobietą władcy.
Bohaterka nie została tylko pokazana jako fanatyczka ale również jako uczuciowa wrażliwa kobieta. Możemy tego doświadczyć gdy idzie na śmierć, idzie użala się nad sobą mówiąc o tym iż nie doznała jeszcze tylu rzeczy w swoim życiu, a już musi się z nim pożegnać „(…) Bez łez, przyjaciół, weselnego pienia kroczę już biedna ku śmiertelnej toni (…)”
Uważam, że przeczytanie tej książki było warte ponieważ to dzięki niej mogłam uświadomić sobie co w życiu tak na prawdę jest najważniejsze. Sądzę, że na świecie jest nie wielu ludzi takich jak ona dlatego powinna stać się dla każdego wzorem do naśladowania.
