Antygona była tytułową bohaterką dramatu Sofoklesa. Pochodziła z kazirodczego związku. Jej ojcem był Edyp, matką Jokasta, a wujem Kreon. Miała jeszcze troje rodzeństwa, mianowicie Eteoklesa, Polinejkesa i Ismenę oraz narzeczonego Hajmona, syna Kreona.
Bohaterka była piękna i młoda.
Antygonę cechowała odwaga, szlachetność, honorowość, ponieważ mimo zakazu pochował swojego brata Polinika. Wolała zginąć, niż zostawić jego zwłoki bez pogrzebu na pożarcie ptakom. Była pewna siebie, śmiała oraz nieustępliwa, a przede wszystkim dumna i konsekwentna, dlatego że nie bała się kary za zlekceważenie zakazu Kreona. Miała poczucie niezależności. Była nieszczęśliwa, ponieważ czuła się rozdarta między prawami boskimi, a ludzkimi. Wybrała posłuszeństwo wobec bogów i tym samym zjednała sobie mieszkańców miasta. Rodzina była dla niej bardzo ważna. Mimo rozkazu jej wuja nie czuła do niego urazy, co mówią słowa: „Ja tu przyszłam kochać, a nie współnienawidzić.” Jak każdy człowiek miała również swoje wady. Antygonę cechowała nieustępliwość, buntowniczość i upartość, dlatego że nie uległa prośbom Ismeny. Była impulsywna oraz nierozważna, ponieważ bez żadnych przygotowań poszła pochować ciało Polinejkesa i została na tym przyłapana.
Moim zdaniem bohaterka dramatu słusznie postąpiła urządzając godny pochówek zmarłemu bratu. Mogła najpierw jednak pójśc do Kreona i spróbować namówić go do zniesienia zakazu. Stosunek Antygony do rodziny oraz szacunek do zmarłych był godny do naśladowania.
