Neron to jeden z bohaterów powieści H. Sienkiewicza „Quo Vadis”.
Urodził się w 37 r. n.e., zmarł w 68 r. popełniając samobójstwo przy pomocy sług. Pochodził z rodu Domicjuszów Ahenobarbów; był synem Agryppiny Młodszej i Gnejusza Domicjusza. Gdy zmarł ojciec Nerona, Agryppina poślubiła cesarza Rzymu- Klaudiusza. Ten, pod naciskiem żony „zaadoptował” Nerona. Przyszły cesarz nie czekał długo na objęcie władzy, bowiem jego matka otruła Klaudiusza, i dzięki temu siedemnastoletni Neron mógł zawładnąć imperium rzymskim.
Rzymski cesarz nie słynął z urody i wyglądu. Jak czytamy w powieści: „miał wielką, osadzoną na grubym karku głowę, straszną wprawdzie, ale niemal śmieszną, albowiem podobną z daleka do głowy dziecka”, miał twarz krótką i szeroką, „włosy miał ciemne, utrefione modą zaprowadzoną przez Othona, w cztery rzędy pukli. Brody nie nosił, gdyż przed niedawnymi czasy poświęcił ją Jowiszowi..”. „Miał ściągnięte brwi, […] lecz pod tym czołem półboga mieściła się twarz małpy, pijaka i komedianta, próżna, pełną żądz, zalana mimo młodego wieku tłuszczem”. Jak dalej czytamy: „wydawał się złowrogim, lecz przede wszystkim ohydnym”, dowiadujemy się, że miał „wypukłe, niebieskie oczy [..], szkliste, bez myśli, podobne do oczu umarłych”.
Wśród ludzi Neron także nie miał dobrego zdania. Nie bez powodu przyszyto mu łatkę zabójcy. W wieku 26 lat miał na koncie zabójstwo Germanika- syna Klaudiusza, Oktawii- pierwszej żony, syna Poppei Sabiny oraz własnej matki. Dopóki nad Neronem czuwał Seneka, był on przyzwoity i roztropnie rządził Rzymem, natomiast gdy Seneka odszedł, Neron począł wydawać rozkazy zabijania, nawet za to, że ludzie go nie chwalili- za błahostki. Ludzie żyli w ciągłym strachu, w niepewności o własne życie, bali się , że następnego dnia do ich drzwi zapuka posłaniec Nerona i wyda wyrok śmierci. Wszystko zależne było od jego zachcianek, humoru, w każdej chwili mogło mu przyjść do głowy coś szalonego- nawet życie jego żony, zależało od jego kaprysu.
Władca żył w luksusie, otaczał się drogimi przedmiotami, bogato strojonymi, jadał wykwintne jedzenie, często wyprawiał uczty pełne rozpusty. Podczas nich często cytował swoje wiersze (pisanie wierszy było jego ulubionym zajęciem). Uważał się za „niespełnionego artystę”, ale jednocześnie był przekonany, że jest wielkim artystą. W oczach ludzi był on zwykłym komediantem, marnym artystą, błaznem, jednak wychwalano go z obawy o życie. Lubił okrucieństwo (męka chrześcijan na arenie), a trzymanie ludzi w ciągłym strachu i niepewności można uznać za znęcanie psychiczne,
Przez jego wybujałe zachcianki ucierpieli chrześcijanie i Rzym.
Podsumowując: Neron był okrutny, szalony, zdemoralizowany, śmieszny, zapatrzony w siebie. Nie zasługiwał na miano cesarza, bowiem zachowywałsię jak dziecko i nie dbał o sprawy ludu.
Nie polubiłabym go za sposób bycia, nie chciałabym go poznać, i nie zyskałby mojej sympatii.
