Jednym z głównych bohaterów powieści p.t. \”Quo vadis\” Henryka Sienkiewicza jest Petroniusz. Podczas lektury książki mało dowiadujemy się o jego pochodzeniu i rodzinie. Wiemy tylko, iż miał on siostrę, której synem był Winisjusz. Petroniusza zwano arbitrem elegantiarum, czyli znawcą elegancji i mody. Przydomek ten zyskał gdyż w środowisku rzymskim znano go jako estetę ceniącego dobry gust. Świadczyć o tym może jego bogato urządzony dom. Łaźnie, które posiadał ceniono wyżej niż te samego cezara.
Petroniusz był też poetą, satyrykiem, autorem zbioru p.t. \”Satyricon\” oraz filozofem. Cała jego filozofia zawierała się w zdaniu: \”napełniam życie szczęściem jak puchar najprzedniejszym winem (…) i piję, póki nie zmartwieję mi ręka i nie pobledną mi usta\”.
Bohater ten posiada nietypowy charakter. Był on bowiem człowiekiem \”rządzącym sprawiedliwie\” i jednocześnie \”zniewieściałym i miłującym rozkosz\”. Mówił o sobie, że \”będzie zmieniał zdanie, ilekroć uzna to za stosowne\”. Wbrew temu nie był on jak \”chorągiewka na wietrze\”. Wypowiedzi i czyny poprzedzał wnikliwym przemyśleniem. Charakterystyczna dla Petroniusza była też umiejętność wpływania na postępowanie cezara. Neron znając dobry gust arbitra bardzo cenił jego zdanie.
Bohater ten stracił jednak poważanie władcy, gdyż wstawił się za chrześcijanami, gdy Neron chciał ich oskarżyć za podpalenie Rzymu. Petroniusz ujął się na nimi mimo tego, co napisał w liście do siostrzeńca ( \”nie rozumiem: ani chrześcijan, ani ciebie, ani Ligii\”). Wiedział jednak, że wyznawcy Chrystusa nie byli zdolni do popełnienia takiego czynu.
Wkrótce oskarżono go o spiskowanie na życie despoty. Krążyły pogłoski i donosy jakoby miał być skazany na śmierć. Petroniusz nie chcąc dać satysfakcji cezarowi kazał otworzyć sobie żyły. Wraz z nim uczyniła to jego ukochana Eunice.
