W powieści Henryka Sienkiewicza jednym z głównych bohaterek są Danusia oraz Jagienka. W chwili gdy poznajemy Danusię jest ona dwunastoletnią dziewczynką. Była bardzo drobna, miała cudowny głos, jednak była niedojrzała i dziecinna. Dziewczynka była bardzo ufna wobec innych ludzi, gdyż nigdy z ich strony nie spotkało jej nic złego. aż do momentu porwania. Krzyżacy nie byli wrażliwi na bezbronny urok Danusi. Jednak gwałtowna zmiana w jej życiu: tortury, lęk, tęsknowa, głód i zimno doprowadziły Danusię do choroby i śmierci.
Córka Zycha ze Zgorzelic, Jagienka „kontrastowała”z Danusią. Często uprawiała zajęcia typowo męskie, take jak: polowanie, jazda konno i strzelanie z łuku. Była ona piękną, ciemnowłosą dziewczyną o zgrabnej figurze. Miała dobre serce, współczuła biednym i pokrzywdzonym. Odznaczała się przy tym dużą inteligencją i sprytem. Bardzo mocno kochała Zbyszka z Bogdańca. Jednak nie narzucała mu się ze swoim uczuciem. Gdy dostrzegła na leśnej drodze Juranda, całego okaleczonego uratowała życie ojcu swojej rywalki.
Jej dobroć i cierpliowść została w końcu nagrodzona. Po śmierci Danusi, Zbyszek dostrzega w Jagience piękną i godną miłośći kobietę. Jagienka od początku(w przeciwieństwie do Danusi) stanowiła idealną kandydatkę na żonę rycerza.
Obydwie dziewczyny miały niebieskie oczy i taką samą historię – straciły matki.
Na miejscu Zbyszka od razu wybrałabym Jagienkę. Nie tylko dlatego, że była ładna. Jagienka była przede wszystkim pełną życia i energii radosną dziewczyną. Przy tym była bardzo zaradna, pracowita, wspaniale prowadziła gospodarstwo po śmiercu ojca. Potrafiła nie tylko jeździć konno i polować, ale też zachowywać się jak dama na dworze Księżnej Anny Danuty. Najbardziej jednak zaimponowała mi tym, jak pieknie potrafiła kochać Zbyszka.
