Ramzes XIII, jest jedyną z głównych postaci w Faraonie. Był on synem Ramzesa XII i Nikotris. Gdy skończył dwadzieścia dwa lata, został koronowany na króla. Panował w dwudziestej dynastii. Ramzes XIII, piękny młodzieniec z twarzą prawie kobiecą, której gniew i opalenizna dodawały uroku. Jeśli chodzi o ubiór, książę nosił obcisłe stroje a przy boku miecz, który symbolizował jego zamiłowanie do wojska, wojen. Ramzes był silnym, odważnym, mądrym i sprawiedliwym człowiekiem. Potrafił przeciwstawić się kapłanom, którym tylko zależało na interesach a nie na społeczeństwie. Młody zapaleniec, energiczny faraon, który chciał wprowadzić w państwie wiele potrzebnych reform, pragnie odnowić jego potęgę i sprawować rządy absolutne. Miał plan, zaufanych ludzi i dobrych doradców. Ale brak mu doświadczeń, nie ma pieniędzy i nie chce układać się z kapłanami. Nie podobało mu się złe traktowanie w kraju, za wszelką cenę, chciał to zmienić. Bardziej kierował się emocjami niż rozumem; np. gdy wyrzucił Sarę z pałacu i oddał w niewolę Kamie. Jego naiwność, nieodpowiedzialność i pycha, utrudniały rządzenie Egiptem, łatwo było go przekonać. Młodzieniec w stosunku do rodziców, był bardzo stanowczy, grzeczny. Mimo, że ojciec uważał go za nieudacznika, jemu i matce Ramzes XIII wyrażał wdzięczność i szacunek. Można to zaobserwować, podczas ceremonii gdy młody faraon podszedł do matki i ukłonił się. Relacje z kobietami, nie miały sobie równych. Już na początku można zaobserwować, że nie kochał żadnej z kochanek, był z nimi ze względu na urodę. Często kierował się emocjami, porywczością niż rozsądkiem. A jeśli chodzi o kapłanów, nienawidził ich dlatego, że nie chcieli mu się podporządkować i traktował ich ostrzej. Tak więc Ramzes XIII jest postacią tragiczną, ponieważ wszystkie cele jakie sobie w życiu postawił, nie osiągnęły skutku. Umierają jego najbliższe i najukochańsze osoby. Kiedy staje się Faraonem, szybko zyskuje miano nieodpowiedzialnego i obłąkanego mężczyzny, lubiącego towarzystwo kobiet. Od momentu, w którym poznajemy Ramzesa, ciągle musi stawiać czoła przeciwnościom losu. Chce powiększyć armię, pragnie ładu w Egipcie, sprawiedliwych rządów. Dostrzega krzywdę chłopów i niewolników, więc ustala jeden dzień w tygodniu wolny od pracy. Rozpoczyna walkę z kapłanami, ponieważ wie, że jeżeli nie pozbawi ich wpływów jakie do tej pory wywierali na faraonów, to sytuacja w państwie się nie zmieni.
