Telimena to dojrzała, piękna, elegancka kobieta, podkreślająca swą urodę wytwornymi strojami. Lubi zwracać na siebie uwagę. Spóźnia się na ucztę w zamku, stroi się bardziej niż to jest przyjęte w domu Sędziego. Lubi intrygować swym wyglądem, strojem, zachowaniem.
„Ma za złe (tak się zmienił jednego wieczora),
że Telimena zbytnie do zalotów skora;
Gorszy się, że jej suknia tak wcięta głęboko,
Nieskromnie – a dopiero kiedy podniósł oko!”
„…Ledwie spojrzał w rumiane Telimeny lice,
Odkrył od razu wielką straszną tajemnicę!
Przebóg, naróżowana!…”
Nic dziwnego, że podoba się mężczyznom: Hrabiemu, Rejtanowi czy nawet rosyjskim oficerom. Uwodzi nawet sympatię swej podopiecznej, młodziutkiego Tadeusza. Telimena chce sprawiać wrażenie kobiety światowej.
„Miejsca piękność, postawy wdzięk i gust ubrania,
Zmieniły ją, zaledwo było do poznania”.
Dlatego chętnie prowadzi uczone rozmowy z Hrabią, w których odwołuje się np. do zachodniego malarstwa. Czasami w tym zachwycie wydaje się płytka i pusta, jakby rozmowy o malarstwie miały uczynić ją tylko bardziej interesującą. Telimena jest zdolna do romantycznych uczuć, nocnych schadzek np. z Tadeuszem. Ale jest kobietą niebywale praktyczną, a nawet wyrachowaną. Jej romantyczne porywy maja swe granice: ostatecznie wychodzi za człowieka, który wcale nie odpowiada głoszonym przez nią poglądom na życie, niezbyt oryginalnego i nieromantycznego, bardziej interesującego się psami myśliwskimi niż sztuką Rejenta. Interesuje ją wszystko, co światowe, francuskie, modne. Jest przykładem kosmopolitki.
