Zołzikiewicz jest najbardziej negatywną postacią w noweli H. Sienkiewicza. Mieszka w Baraniej Głowie, pracuje jako pisarz gminny. Ma ogromny wpływ na życie wszystkich mieszkańców wsi, gdyż pomimo tego, iż skończył zaledwie dwie klasy i wskutek buntu wyrzucono go ze szkoły, jako jeden z niewielu potrafił czytać i pisać. Był kawalerem zakochanym w córce pana dworu, pannie Jadwidze Skorabiewskiej, ale jednym z jego kaprysów było zdobycie zamężnej Marii Rzepowej.
Zołziekiewicz nie był specjalnie przystojny. Sienkiewicz rysuje go dość komicznie: Wypomadowane włosy, zielona czapka, zadarty nos, kozia bródka, wysokie nogi.
Pisarz gminny jest bohaterem pozbawionym sumienia. Jest zadufany w sobie, oprócz tego jest łapówkarzem. Bez żadnych skrupułów przyjmuje pieniądze od kogo się da i nawet uważa, że nigdy nie zhańbił się przyjęciem podarunku w postaci np.: płodów rolnych czy zwierząt. Zołziekiewicz jest kreaturą, człowiekiem podłym, pozbawionym sumienia, którego interesują jedynie pieniądze i kariera.
