Abraham i Hiob byli szczęśliwymi rodzicami, mężami, wspaniałymi władcami, mężczyznami, którzy bezgranicznie ufali Bogu i Jemu powierzali wszystko co mają. Abraham bardzo długo czekał na swojego jedynego syna, a gdy wreszcie otrzymał Izaaka, kazano mu go zabić, w ramach udowodnienia swojej wiary. W ostatniej chwili okazało się, że nie musi tego robić. Natomiast Hiob stracił wszystko, począwszy od majątku, przez ukochane dzieci, zdrowie i poważanie u innych. Jego cierpienie było dużo dłuższe, niż Abrahama. Próba dla tamtego była jednorazowa, stosunkowo krótka, nie doszło do najstraszniejszej rzeczy ? śmierci. Poza tym w tej historii nie ma wzmiance o działaniu szatana, a w drugiej opowieści Bóg pozwolił diabłu zabrać wszystko to, co posiadał ten wspaniały i prawy mężczyzna. Dochodzi tu do rzeczy najstraszniejszych i najbardziej dotkliwych dla psychiki człowieka, a przede wszystkim ojca. On jednak wszystko przyjmuje z pokorą, wypowiada słynne słowa: ?Bóg dał, Bóg wziął?. Jest przeświadczony, że cierpienie to ma swoją przyczynę w niewłaściwym po-stępowaniu. Bezskutecznie szuka swojej winy. Z biblijnego tekstu o ofiarowaniu Izaaka nie dowiadujemy się niczego konkretnego o uczuciach bohaterów, natomiast Hiob opowiada o swoim cierpieniu, mówi, jak wygląda on sam, jego choroba. Można powiedzieć, że robi wy-rzuty Bogu, iż wystawił go na tak okrutne katorgi. Przeświadczony o własnej winie myśli także o targnięciu się na własne życie. Obie te historie udowadniają, że Jahwe zupełnie inaczej postrzega cierpienie, ból ducha, a Jego zamysły są niepojęte w żaden sposób dla człowieka.
