W średniowiecznych rycerzach podziwiam następujące cechy: honor, dumę, odwagę, wierność danemu słowu, hojność, gotowość do obrony wiary oraz szczególny stosunek do kobiet. Znamy dzisiaj mnóstwo sławnych rycerzy, okrytych chwałą męstwa np. Zawisza Czarny. Niestety byli także i rycerze strachliwi, którzy atakowali słabo uzbrojonych wrogów, nieobca była też zdrada.
Podstawą ideału rycerskiego był honor. Rycerze chętnie chodzili na wojny, nie z obowiązku, ani z chęci zysku, ale przede wszystkim z poczucia honoru. Honor kazał walczyć w pierwszych szeregach i ginąć dla ojczyzny i władcy. Stosowanie zasadzek, zabijanie bezbronnych, używanie broni niegodnej rycerza, podejmowanie walki z nie w pełni uzbrojonym przeciwnikiem uważano za niehonorowe. Honor wymagał od rycerzy niesienia pomocy ubogim. O wartości rycerza stanowiła także duma, zabraniająca rzeczy niegodnych np. grabieży, zabijania bezbronnego wroga. Ale duma była także powodem pychy, zawiści ,czasem nawet zdrady. Duma- podobnie jak honor nie pozwalała na ucieczkę z pola bitwy, czy walkę niedozwoloną bronią. Kolejnymi cechami godnymi podziwu, były odwaga, męstwo i hojność. Odwaga to zdolność do stanięcia naprzeciw niebezpieczeństwa, a nawet gotowość do oddania swojego życia gdy mogłoby się to przyczynić dla dobra innych. Odwaga i męstwo były często nagradzane przez władców. Prawdziwy rycerz był wierny wobec Kościoła, osób z swojej sfery, a zwłaszcza wobec osób rozgłaszających jego szczodrobliwość i chwalebne czyny. Średniowiecznych rycerzy cechowała zazwyczaj duża siła fizyczna. Niektórzy potrafili nawet giąć metalowe przedmioty np. w powieści Krzyżacy Powała z Taczewa przebywający w jednym z krzyżackich zamków, chcąc popisać się swoją siła zgiął w rękach metalowy tasak. Bez tężyzny fizycznej nie sposób było odnieść sukces na polu bitwy. Nie było to zajęcie dla słabeuszy, utrzymaniu sprawności fizycznej pomagały licznie organizowane turnieje. Rycerze byli bardzo religijni. Wszystkie dziedziny życia w średniowieczu były przepełnione religijnością. Zadaniem rycerzy było bronić Kościoła, jego kapłanów i rozszerzać wpływ wiary. Od początku rycerstwa jego kontakty z Kościołem były bardzo ścisłe. Najważniejsi rycerze fundowali kościoły w zamian za wstawiennictwo u Boga za popełnione grzechy, rycerze oddawali znaczne części swych klasztorom lub biskupstwom. Fundowanie kościołów i utrzymywanie zakonów wynikały zarówno z żarliwej religijności jak i z chęci uświetlenia potęgi darczyńców. Średniowieczni rycerze szczególną czcią otaczali kobiety. Wielu rycerzy oddawało swe serca damą i nie miało to znaczenia czy były zamężne czy były jeszcze pannami. Dokonywało dla chały ich imienia wielkich i chwalebnych czynów tek i pojedynkach jak i na turniejach.
Średniowieczne rycerstwo miało wiele wad, lecz jego pozytywnych cech było znacznie więcej.
