1. Dwa nurty kultury.
szlachecki – rodzinność
magnacki – wzorowany na dworach zachodniej Europy
2. Cechy kultury dworskiej (magnackiej).
umowność, konwenans życia towarzyskiego
hedonizm pod przykrywką etykiety dworskiej
3. Sytuacja kościoła.
triumf kontrreformacji
instytucja coraz bardziej sprymityzowana, zgnuśniała
gromadzenie ogromnej liczby ludzi w klasztorach
4. Sytuacja polityczna w Polsce.
przywileje dla szlachty
elementy państwa policyjnego, niewygodni i zbuntowani byli usuwani z tego świata
chęć wzbogacenia się Sasów kosztem Polaków
dwór był bardzo rozpolitykowany
W czasach saskich w Polsce panowali Wettini – August II Mocny, August III. Byli oni związani z Saksonią (byli tam władcami). Polska była dla nich tylko spichlerzem i armią potrzebną w czasie zagrożenia Saksonii. Elekcyjni królowie Polski nie byli Polakami. Władcy ci władali Polską despotycznie, utrzymywali społeczeństwo w ryzach pozornego spokoju.
5. Sytuacja kultury w Polsce.
Żaden wzór nie pojawia się wśród kultury obyczajowej, szlacheckiej, dworskiej lub kościelnej. Kultura literacka i piśmiennicza nie miała możliwości rozwoju. (Władcy woleli teatry i opery niemieckie oraz inne rozrywki.) Wartością stał się przepych, luksus, zbytek bez wartości artystycznej (nagromadzenie ozdób tworzyło zwykły kicz). Nastąpił upadek gospodarczy kraju (poza dworem) a to spowodowało kiepskie warunki do rozwoju kultury artystycznej. Nie było środowiska, które mogłoby zająć się mecenatem artystów.
6. Oblicze sarmatyzmu.
W czasach saskich zmieniło się oblicze sarmatyzmu. Na początku był on pozytywny, potem jednak stał się synonimem prymitywizmu i skrajnego zacofania. Szlachta obdarowywana nowymi przywilejami traciła patriotyzm, stawała się zadufana w sobie.
