Czesław Miłosz był poetą prozaikiem, eseistą, tłumaczem oraz laureatem literackiej Nagrody Nobla w 1980 roku. W 1933 roku wydał pierwszy tom wierszy ?Poemat o czasie zastygłym?, a następnie ?Trzy zimy?. Pierwszy tomik wierszy wydany po wojnie nosił tytuł ?Ocalenie? i zawierał teksty przedwojenne i te napisane w czasie okupacji. Jednym z jego utworów jest „Pająk”.
Utwór ten ma klasyczny i prosty układ. Składa się z 3 strof, z których każda ma inną ilość wersów. Pierwsza, najdłuższa strofa jest opisem nieszczęsnego stworzenia, które wpadło do wanny poety. Podmiot liryczny wyraża swoją niechęć do pająków, ukazuje bezbronne stworzenie jako coś niebezpiecznego i strasznego. Nie chce pomóc mu w tak trudnej dla niego ucieczce z wanny, chce, aby stworzenie poradziło sobie samo i bacznie je obserwuje. Miłosz opisuje rodzaj ludzki jako gatunek, stworzony do tego, aby nie szkodzić.
Drugą strofę Miłosz rozpoczyna od opisu dwóch łazienek swojego domu. Podmiot liryczny nie chce już oglądać bezskutecznych prób ucieczki tytułowego pająka, dlatego wraca do swoich zajęć. Rankiem wraca jednak do łazienki i zamiast małego stworzonka, zastaje w wannie „czarną kulkę na lśniącej bieli”.
Podsumowując podmiot liryczny daje nam do zrozumienia iż, obecnie jestesmy przyzwyczajeni do obcowania z malymi stworzeniami, ale nie przejmujemy sie ich losem i nawet jesli zastanawiamy sie nad ich egzystencja to nie przejmujemy sie ich smiercia. Biblijny Adam musial zrozumiec kazde stworzenie na nowo, na wlasny sposob, od podstaw. Reszty nauczylismy sie po drodze.
