Patriotyzm, to wielkie słowo, wielkie, a zarazem bliskie sercu każdego człowieka i obywatela. Oznacza umiłowanie kraju ojczystego, rodzinnej ziemi, a także gotowość poświęcania się dla własnego narodu. prawdziwą szkołą patriotycznych uczuc jest literatura polska, która niemal od samego poczatku wyrażała głęboką troskę o losy ojczyzny, tworzyła wzorce osobowe prawdziwego patrioty i obywatela. Patriotyzm jest to cecha należąca do najważniejszych dla danego społeczeństwa. Prawdziwy patriota kocha swoją Ojczyznę i jest w stanie dla niej poswięcić swoje zycie. Rozumie potrzeby jej mieszkańców, jej historię (choć niekoniecznie musi ją dokładnie znać) i stara się aktywnie uczestniczyć w jej rozwoju, traktując to działanie, jako służbę dla niej. Doskonale rozpoznaje zagrożenia dla jej bytu. Zależy mu na rozwoju kulturalnym i oświatowym społeczeństwa. Bardzo boli go wszelka niesprawiedliwość społeczna, a szczególnie, gdy krajem rządzą: karierowicze, nieudacznicy, aferzyści i osoby odpowiedzialne za prześladowanie, torturowanie i mordowanie niewinnych ludzi. W jego oczach Ojczyzna powinna być suwerenna i sprawiedliwa, a rządzący nią: patriotyczni, szlachetni, mądrzy i o wysokim morale, a słowa ” BÓG, HONOR, OJCZYZNA”, ich wewnetrznym przykazaniem. Ludzie obdarzeni patriotyzmem, tacy jak ja, są bardziej odporni na stres i przeciwności losu, ponieważ posiadają z natury tej cechy, większy zasób wartości duchowych, które są odskocznią i punktem odniesienia od problemów, jakie niesie im zycie. Mogą oni poprostu „pogrzebać” w tych wartościach, znajdując tam rozwiązanie dwoich trosk i ze zdwojoną siłą próbować wybrnąć z kłopotów. Niepowodzenia ich hartują, a nie zmiękczają, jak ludzie, dla których dobra materialne mają wartość najwyzszą. Patrioci kochają tradycję, nie znoszą chamstwa, starają się dawać dobry przykład i są o wiele skromniejsi niż większość z nas, dlatego trudniej im przebijać się przez ten „mur głupoty” i bezduszności, jaki sami stworzyliśmy i jaki nas wszystkich otacza. Nie chcą uczestniczyć w nieczystych przedsięwzięciach, ani działać na szkodę drugiego człowieka.
Otóż myślę, że patriotą jestem „czuję coś w dołku” słuchając naszego hymnu, spoglądając na wciąganie na maszt naszego sztandaru, rozmawiając po polsku. Czuję się silnie związana z samym krajem, jego kulturą i tradycją, może trochę mniej z jego mieszkańcami. Na codzień dbam o pomyślność i dobre imię swojego kraju i narodu. Dbam o symbole narodowe, takie jak flaga, godło i hymn swojej ojczyzny. Nie pozwalam na obrazę swego kraju. mam wysoko rozwinietepoczucie dumy i godności narodowej. Nie wstydze się bycia obywatelem swojej ojczyzny i przynależności do swego narodu. gdy potrzeba manifestuje swoje przywiązanie do ojczystej kultury, języka, tradycji.
Duma narodowa, patriotyzm,poczucie godności, honor. te cechy, z których kiedyś słynęliśmy, muszą znowu do Polski powrócić. Nie możemy zapominać o naszych wadach narodowych, które są wielkie i które musimy zwalczać, ale musimy też pamiętać, że zawsze mieliśmy także i wielkie zalety. Dzisiaj możemy wskrzesić nasze tradycyjne zalety. Dość już ślepego zapatrzenia na Zachód. teraz czas na szukanie tego co dobre, bo polskie.
