Dekameron jest utworem, który powstał na przełomie epok: średniowiecza i renesansu. Średniowiecze, pełne wojwen, lęków przed nieznanym, a przede wszystkim niosące ze sobą widmo śmierci, stanęło naprzeciw odrodzeniu-czasu humanizmu, wielkiej afirmacji życia , a co za tym idzie- również miłości.Zmogły się więc ze soba w walce dwie racje. Z jednej strony życie ludzkie to czas przemijania, gdy trzeba jak najlepiej przygotować się do odejścia. Z drugiej maluje się czas radości, zabawy, ciagłego poszukiwania szczęścia.
Utwór, jednak już w swej genezie, łączy się z motywem śmierci. W czasie, kiedy powstaje we florencji i całej europie panuje straszna zaraza. Dżuma zwana nie bez przyczyny czarna śmiercia, zbiera wówczas niewyobrażalne żniwo. Autor paradoksalnie, jakby na przekór, świat przedstawiony w dekameronie stara się uczynic kolorowyn, tradosnym, szczęśliwym. Chce w jakiś sposób przeciwstawić się temu nieszczęściu.
Jednakże problem ścierania sie ze sobą miłości i śmierci najlepiej obrazuje nowela pt. sokół. Nie trudno zauważyć,że miłośc odgrywa bardzo ważną rolę w tej historii. Nie chodzi tylko o uczucie mążczyzny do kobiety , ale również matki do dziecka.
Monna Giovanna bardzo kochała swojego syna- gotowa poświęcić dla niego wszystko. Strata męża była dla niej zapewne ciosem, lecz widmo śmierci dziecka-o wiele straszniejsze. Nie zależało jej więc na reputacji, ani na honorze- najważniejsze stało się uratowanie syna. Wiedziała jak źle potraktowała Federiga, a także jak ważny jest dla niego sokół, lecz gdy poprosił ją o owego ptaka syn, mimo wyrzutów sumienia , nie mogła odmówić.
Swą wielka miłośc okazał również Federigo. Początkowo robił to tylko za sprawą licznych prezentów. Kiedy przez swą rozrzutność stracił cały majątek i stał sie ubogi, mógł o wszystko obwiniać Giovannę. Przecież starał sie dla niej, a ona nie odwzajemniła tego. Federigo zrobił wręcz przeciwnie-uznał że teraz tym bardziej będzie ja kochał i czcił. Dlatego nie zwacha się zabić swojego przyjaciela -sokoła-który był jednocześnie jego jedynym źródłem utrzymania, aby godnie ugościć swoją ukochaną.
Szczęśliwemu zakończeniu towarzyszyła jednak śmierć. Możnaby nawet rzec,że Federiga i Monne połączył kres życia ich bliskich. Zabicie ukochanego sokoła przyczyniło się do śmierci syna Giovanny, jednakże sprawiło również, iż kobieta dostrzegła oddanie i szczere uczucia szlachcica.
Dekameron, mimo swego pogodnego charakteru, zawiera również elementy przemijania i śmierci. Płaszczyzny te nie tylko ścierają się ze sobą, ale także łączą.Nowele przedstawiają ludzi, którzy mimo obecnego w ich życiu nieszczęścia, chcą zażywać przyjemności i być szczęśliwi.
