Datę 1822 przyjmuje się za początek romantyzmu polskiego. Jest to data wydania zbioru Adama Mickiewicza pt. Ballady i romanse Są one praktyczną realizacją teoretycznych dotąd założeń romantyków. Udowadniają piękno i wartość literatury romantycznej. Swoim istnieniem zaprzeczają zarzutom klasyków. Ballady stały się manifestem polskiego romantyzmu, zawierały bowiem zupełnie odmienną od klasycznej propozycję literatury, która źródeł mądrości i wzorców estetycznych poszukiwała nie w dostojnej i zdyscyplinowanej twórczości antycznej, lecz w świecie ludowych baśni, podań i mitów. Zapowiedzią romantycznej rewolucji artystycznej był już wybór gatunku. Ballada jest bowiem gatunkiem ściśle romantycznym choćby z tego względu, że nie przestrzega klasycznej reguły o czystości gatunków literackich. Stanowi gatunek, który wyraża romantyczne przekonanie o niepodzielności świata poezji. Potwierdza je również rozległa skala stylistyczna ballad Mickiewicza. To wszystko, co na początku postrzegane było przez klasyków jako niedostatek warsztatu poetyckiego młodego Mickiewicza, stanowiło w istocie świadomy element romantycznego programu.
