W „Panu Tadeuszu” znajduje się wiele elementów charakterystycznych dla eposu.Jest on wielowątkowym utworem poetyckim ukazującym bohaterskie czyny wielkich postaci, na tle przełomowych dla narodu wydarzeń. W utworze występuje wszechwiedzący i wszechobecny narrator uprzedzający o przyszłych przypadkach bohaterów. Nie każdy epos jest jednak epopeją narodową.
„Pan Tadeusz” stał się nią, bowiem wyraża najważniejsze dla narodu sprawy, w chwili gdy jest to narodowi niezbędne.
Akcja poematu rozgrywa się w momencie przełomowym dla Polaków, jakim są wydarzenia w latach 1811-1812: przygotowania Napoleona do walki z Rosją i związane z tym nadzieje Polaków na wyzwolenie ojczyzny.
Autor bogato opisuje szczególnie losy szlachty na początku XIX wieku, ich życie towarzyskie, uczty, polowania oraz obyczaje.
Wydarzenia historyczne przedstawione przez poetę są zgodne z prawdą, jednak postacie są fikcyjne, ale typowe dla ówczesnych czasów, ze względu na ich sposób życia, ubierania się, mówienia i myślenia.
Bogaty opis tła, przyrody i postaci jest kolejnym elementem charakterystycznym dla epopei. Autor bardzo drobiazgowo opisuje zdarzenia, co opóźnia bieg fabuły. Opis i dialog są podstawowymi formami narracji, która w tym utworze jest wzbogacona wieloma środkami artystycznymi. Środki te często używane przez poetę, pobudzają naszą wyobraźnię, dzięki czemu czujemy zapachy kwiatów, słyszymy szum drzew i przede wszystkim widzimy całą gamę kolorów rozprzestrzeniających się w widoku krajobrazu.
„Pan Tadeusz” jest pięknym i idealnym przykładem epopei, gdyż zawiera wszystkie elementy ją charakteryzujące. Uczy nas miłości i oddania do ojczyzny, o której wolność tak długo walczyliśmy.
