„Dziady cz. II” zostały napisane przez Adama Mickiewicza w czasach kiedy w Europie rozwijał się romantyzm. Utwór jest przykładem dramatu romantycznego, o czym świadczą pewne elementy, które postaram się omówić.
Pierwszym argumentem potwierdzającym moją tezę jest wprowadzenie do utworu bohaterów fikcyjnych, nadnaturalnych, co byłoby niemożliwe we wcześniejszych epokach. Przykładem takich postaci były pojawiające się zjawy i duchy.
Pojawienie się bohatera romantycznego, czyli widma również jest jedną z cech tego gatunku.
Następnym argumentem jest dowolność pojawiania się bohaterów i zachwianie chronologii. Przykładem tego jest sytuacja, gdy na obrzęd dziadów przybywa najpierw duch lekki, później duch o ciężkiej winie, a następnie o winie średniej. Cechy utworu romantycznego potęguje nastrój dramatu. Jest on tajemniczy, groźny, a zarazem smutny. Akcja rozgrywa się w kaplicy cmentarnej, która raczej nie jest codziennym miejscem spotkań. Te elementy mają za zadanie wywołać odpowiednie wrażenie na odbiorcy.
Po za wymienionymi wyżej elementami następnym argumentem jest otwarta kompozycja, czyli brak jednoznacznego zakończenia akcji, utwór kończy się na tym, że tajemnicze widmo idzie za jedną z wiejskich dziewczyn.
Wyżej poruszyłam wiele elementów, które świadczą, że „Dziady cz.II” jest to dramat romantyczny.
