Dzieje Egiptu starożytnego zaczynają się ok. roku 3000 p.n.e., kiedy król Górnego Egiptu, Menes podbił Dolny Egipt. Powstałe w wyniku tego podboju, zjednoczone państwo egipskie. Król był ucieleśnionym bóstwem, chociaż znany nam dobrze tytuł faraona pojawił się dopiero w 1570 r.p.n.e. żeby łatwiej uporządkować władzę Egiptu podzielono ją na trzy główne okresy: Starego, Średniego i Nowego Państwa.
Podstawowym zajęciem ludności było rolnictwo, które mogło istnieć tylko dzięki sztucznemu nawadnianiu ziemi. W Nilu woda przybierała i opadała zgodnie z rocznym cyklem, regularnie też wylewała pozostawiając za każdym razem żyzne osady. Napełniała również kanały systemów irygacyjnych. Dzięki temu dolina Nilu była bardzo urodzajna. Egipcjanie wymyślili pismo obrazkowe,
Nazywane hieroglifami (święte pismo). W piśmie tym można wyróżnić trzy rodzaje znaków: ideogramy-znaki oznaczające całe wyrazy, fonogramy-znaki na oznaczenie dźwięków, determinatywy-określające kategorię zapisanego znaku (rzecz, czynność itp.) Powstał również kalendarz rolniczy. Oparty na obserwacji wylewów Nilu. Rok dzielił się na trzy pory. Każda pora na cztery miesiące, miesząc na 30 dni. Ponadto 5 dni dodawano na końcu roku. Wszystkie ważne informacje zapisywano na papirusach, który wyrabiano z rośliny rosnącej nad Nilem o tej samej nazwie.
Egipcjanie postrzegali śmierć jako „przejście do szczęścia”. W rezultacie traktowali życie doczesne jako przygotowanie do śmierci. Oprócz prowadzenia cnotliwego życia, człowiek musiał zapewnić sobie to, że po śmierci zostanie zmumifikowany. Jego trumna zostanie wyposażona we wszelkie artykuły i sprzęty przydatne w życiu wiecznym. Ponadto, żeby uniknąć niebezpieczeństwa czyhającego podczas drogi przez podziemny świat, nad umarłym musiały zostać odprawione specjalne rytuały. Zostały one spisane w Księdze umarłych. W Dolinie Królów odkryto 62 skalne grobowce (głównie faraonów). Każdy z władców Egiptu kazał budować dla siebie piramidę.
Budowa odbywała się podczas gdy Nil wylewał. W tedy wówczas nie było pracy w polu. Piramidę budowano przez około 20 lat. Najsłynniejszy grobowcem jest grobowiec Tutanchamona.
Jedynie on nie został zrabowany przez złodziei.
Egipcjanie uważali, że człowiek składa się z 9 części.
Żeby człowiek mógł żyć wiecznie żadna z części nie mogła ulec zniszczeniu. Z tego powodu ciało musiało zostać zabezpieczone, tak rozwinęła się sztuka balsamowania. Sztuka ta była bardzo pracochłonna trwała ok. 70 dni. Istniały trzy sposoby. Na ostatni mogli sobie pozwolić najbogatsi ponieważ był on najdroższy. Jednak najlepiej zachowały się ciała biedaków, które chowane były w piaskach pustyni.
