Marshall Bruce Mathers III urodził się 17 października 1973 roku w St. Joseph, nieopodal Kansas City. Gdy miał 11 lat przeniósł się wraz z matką do Detroit, gdzie dorastał. Pierwszym utworem rap, który usłyszał, był „Reckless” autorstwa Ice’a-T. Oprócz legendarnego pioniera gangsta rapu Eminem podziwiał również LL Cool J, Run D.M.C., Redmana oraz grupę Beastie Boys. Zaczął występować mając lat 14. Rapował razem z kolegą ze szkoły średniej w piwnicy jego domu. Nazwali się Manix i M&M (pseudonim wkrótce został zmieniony na Eminem od inicjałów muzyka).
Eminem szybko doszedł do wniosku, że najlepszą drogą do kariery będzie udział w pojedynkach raperów w klubach. Nie od razu go tam zaakceptowano. Inni raperzy lubili go jednak wyzywać na pojedynki, żeby w ten sposób zyskać popularność.
Po samobójczej śmierci wuja Eminem na chwilę zniknął, ale dość szybko powrócił do świata rapu. Występował z grupami New Jacks i Soul Intent. Pierwszy singel rapera ukazał się w 1995 roku. Na stronie B znalazł się utwór Proofa, który tak polubił pracę z Eminemem, że zaproponował mu utworzenie zespołu. Otrzymał on nazwę D-12.
Po raz kolejny kariera Eminema została zastopowana z powodu narodzin córki Hailie Jade. Sprawy rodzinne nie pochłonęły go jednak na długo.
W 1996 roku zadebiutował krążkiem „Infinite”. Nie był z niego zadowolony. W recenzjach porównywano go często do Nasa i AZ. Złymi opiniami raper się nie przejął i mniej więcej w tym samym czasie stworzył swoje alter ego, Slim Shady’ego. W jego tekstach coraz częściej pojawiały się refleksje wynikające z problemów osobistych (odejście dziewczyny Kim i zakaz widywania dziecka, znęcanie się nad młodszym bratem przez matkę). Frustracja doprowadziła Eminema do nieudanej próby samobójczej, po której zdał sobie sprawę, iż szczęście może osiągnąć poprzez sukces na polu muzycznym.
Rezultatem tych przemyśleń była EP-ka „Slim Shady”, która zrobiła wielkie wrażenie w środowisku stopniem prowokacji i wyjątkowego poczucia humoru. Wówczas w światku rapu zaczęto nazywać Eminema „wielką białą nadzieją”.
Jak powiedział po latach Dr. Dre, który w biografiach występuje jako protektor Eminema, jego demo znalazł w garażu szefa wytwórni Interscope Jimmy’ego Iovine’a. Prawda jest jednak taka, że Eminem w 1997 roku zajął drugie miejsce na Olimpiadzie Muzyki Rap w Los Angeles, w konkurencji „freestyle” i to było początkiem jego wielkiej kariery. Iovine dwa miesiące po tym wydarzeniu puścił taśmę Eminema Dr. Dre i ten skontaktował się po tym z młodym raperem.
Według kolejnej opowieści, Dre nie był zachwycony tym, że Eminem jest biały, ale wystarczyła godzina rozmowy, żeby zachwycił się artystą i niewiele więcej,aby rozpocząć nagrania wielkiego przeboju „My Name Is”. Czarnoskóry gwiazdor rapu wziął na siebie obowiązki producenta płyty „The Slim Shady LP” (1999).
W życiu Eminema zaszły pozytywne zmiany. Kim wróciła do niego (w 1998 roku wzięli ślub), a wytwórnia Interscope – za radą Dr. Dre – podpisała z raperem kontrakt. Artysta pojawił się gościnnie na albumie Kid Rocka „Devil Without A Cause”, który w USA odniósł wielki komercyjny sukces.
Płyta „The Slim Shady LP” wyniosła Eminema na szczyty popularności dzięki utworom „My Name Is” czy „Guilty Conscience”. Album trzy razy w USA pokrył się platyną. Od tego momentu nie było praktycznie tygodnia bez informacji o Eminemie. Raper prowokował swoimi tekstami, teledyskami i wywiadami. Różne grupy oskarżały go o szerzenie przemocy, nienawiści, homofobii.
Wydany w 2000 roku „The Marshall Mathers LP” osiągnął sukces w ciągu zaledwie tygodnia. Tyle wystarczyło, aby sprzedało się dwa miliony egzemplarzy krążka. Znowu pojawiły się kontrowersje, utarczki słowne (Insane Clown Posse, Christina Aguilera, Everlast), pozwy sądowe… Eminem niemal nie schodził z czołówek serwisów muzycznych. Muzyka jednak broniła się i bez tego zamieszania. Stacje do znudzenia prezentowały „The Real Slim Shady” czy „Stan”.
Oskarżeniom o seksizm i homofobię Eminem zaprzeczył podczas rozdania nagród Grammy w 2001 roku, gdy zaprosił do zaśpiewania w duecie Sir Eltona Johna. W tym samym roku wznowiła działalność grupa D-12, z którą Eminem nagrał płytę i pojechał w trasę koncertową.
Po tournee raper spróbował swoich sił w filmie. Zagrał główną rolę w obrazie „8 mila”, którego scenariusz luźno oparty był o jego biografię. W rolę matki wcieliła się Kim Basinger. Obraz wyreżyserował Curtis Hanson („Cudowni chłopcy”, „Tajemnice Los Angeles”). Ścieżka dźwiękowa z tego obrazu odniosła spory sukces na listach przebojów.
W 2002 roku Eminem dostarczył kolejny wielki przebój – „Without Me” – do którego powstał prześmiewczy teledysk, w którym wystąpił również Dr. Dre. W tekście dostało się m.in. Moby’emu i Limp Bizkit. Utwór zapowiadał kolejną płytę rapera, „The Eminem Show”. Niewiele mniejszą popularnością wśród fanów cieszyła się pochodząca z niej piosenka „Cleanin’ Out My Closet”, w której Eminem rozliczył się ze swoim ciężkim dzieciństwem i stosunkami rodzinnymi.
Rok później fani hip hopu otrzymali zbiór singli Eminema, zatytułowany po prostu „The Singles – Box Set”. Znalazły się tu takie hity jak „Lose Yourself”, „Cleanin’ Out My Closet”, „Stan”, czy „Without Me”. Pełno tu wersji różniących się od podstawowych, a do tego dochodzą jeszcze materiały wideo i niepublikowany wcześniej krążek zatytułowany „Wanksta”.
W listopadzie 2004 roku ukazuje się kolejna płyta Eminema, zatytułowana „Encore”.Znalazło się na niej 20 utworów. Jest wśród nich singlowy „Just Lose It” oraz antybushowski „Mosh”, w którym raper posunął się nawet do użycia zwrotu „f*ck Bush” wobec prezydenta USA. W wersji dla kolekcjonerów album ten zostanie wydany w ekskluzywnym opakowaniu z dodatkową zawartością. Złożą się na nią m.in. teksty premierowych kompozycji rapera, 25 jego zdjęć oraz dzwonki do telefonów komórkowych.
