epos antyczny jest to utwór opowiadajcy dzieje jakiś bohaterów na tle wydarzeń przełomowych dla danej społeczności. Zazwyczaj wierszowany, ukazuje dzieje legendarnych lub historycznych bohaterów, rzucone na tło tydarzeń przłomowych. Źródłem eposu są: mity, podania, baśnie dotyczące więźi i instytucji społeczno – narodowych. Cechy epsu homerycznego (Homer żył w 2500 lat temu, uważany za twórcę „Iliady i Odyseji”, był wędrownym śpiewakiem):
– paraleizm dwóch płaszczyzn fabularnych
– jednocześnie świat bogów i bohaterów
– związki po między płaszczyznami (bohaterowie eposu pochodzili od bogów)
– postacie ziemskie były zależne od bogów, żadne wydarzenie nie dokonywało się bez ingerencji bogów.
– bogowie mieli ludzkie cechy, rządziły nimi ambicje i namiętności
– nakładanie się i przenikanie obu płaszczyzn kształtowała przebieg eposu.
– fabuła o charakterze epizodycznym
– narrator zachowujący jednolity dystans do opowiadanych zdarzeń
– inwokacja- miejsce w któym ujawnia się narrator.
