Głównymi postaciami powieści Bolesława Prusa pt. ,,Faraon? są Ramzes XIII i Herhor. Obydwaj są najważniejszymi osobami w Egipcie po śmierci Ramzesa XII, od których zależny jest los państwa. Już na początku lektury ukazany jest konflikt między synem faraona a Herhorem, spowodowany walką o władzę. Każdy z nich zabiega o nią w inny sposób. Wynika to z tego, iż są oni bohaterami, których różni wiek, charakter i usposobienie.
Ramzes XIII był synem władcy Egiptu Ramzesa XII i królowej Nikotris, córki kapłana Amenhotepa. W wieku dwudziestu dwóch lat został następcą tronu i zyskał tytuł erpatre.
Herhor natomiast był czterdziestoletnim arcykapłanem świątyni Amona. Pochodził z ludu. Pełnił funkcję ministra wojny i doradcy Ramzesa XII. Po śmierci faraona został królem Egiptu i założył nową dynastię.
Syn faraona był pięknym młodzieńcem, o twarzy prawie kobiecej. Nosił obcisły kaftan w pasy niebieskie i białe, i tego samego koloru chustę pod hełmem. Miał złoty łańcuch na szyi, a pod lewym ramieniem kosztowny miecz. Jego ubiór podkreślał zamiłowania do wojen, bitew i dowodzenia wojskiem. Ramzes był bardzo wysportowany, zdolny do długotrwałego wysiłku i uodporniony na wszelkie trudy.
Arcykapłan miał zawsze obnażone ręce i nogi, odkrytą pierś. Nosił sandały na stopach, krótką spódniczkę, a na niej, z przodu fartuszek w białe i niebieskie pasy. Na lewe ramie zakładał skórę pantery. Głowę nakrywał małym gwardyjskim hełmem. Jego szyję zdobił potrójny, złoty łańcuch. Pod lewym ramieniem , na piersiach, w kosztownej pochwie nosił krótki miecz. Herhor był człowiekiem silnie zbudowanym, o potężnej sylwetce. Jako kapłan zawsze golił zarost i włosy.
Herhora i Ramzesa różniło także usposobienie. Ramzesa cechowała gwałtowność, impulsywność i nieopanowanie. Bardzo łatwo wpadaŁ w gniew. Wyrzuca i poniża Sarę z dzieckiem, kiedy dowiaduje się o nadaniu jemu żydowskiego imienia. Książe jest lekkomyślny i nieroztropny. Dowiadujemy się o tym, choćby z sytuacji kiedy obraża Mefresa opowiadaniem o nim. Obiecuje żołnierzom pieniądze, których naprawdę nie posiada, co mówi nam o jego nieodpowiedzialności. . Książe jest pełen energii i wciąż rwie się do działania. Takie uosobienie Ramzesa wynika pewnie z jego młodego wieku
Herhor był przeciwieństwem Ramzesa. Jego usposobienie było łagodne i spokojne. Kapłan rzadko się odzywał i spoglądał na ludzi. Był osobą zamkniętą w sobie. Do władzy dążył stopniowo i rozważnie. Konflikty rozwiązywał pokojowo w odróżnieniu do Ramzesa, dla którego jedynym wyjściem z trudnej sytuacji byławalka. Herhor był wyniosły, poważny. Stronił od jakichkolwiek uczuć. Brakowało w nim życzliwości i sympatii. Dla dobra Egiptu był gotowy poświecić dobro jednostki. Zachowywał się bezwzględnie. bez żadnych skrupułów wykorzystywał swoją mądrość do manipulacji innymi ludźmi.
Ramzes był młodzieńcem walecznym, od zawsze pasjonowało go dowodzenie wojskiem. Wszystkie konflikty rozwiązywał walką, co przynosiło państwu tylko straty. Bagatelizował naukę i znaczenie umysłu, co przyczyniło się do jego porażki. Nie posiadał żadnego doświadczenia w rządzeniu państwem, a chciał zmienić w nim wszystko. Był szlachetny, wrażliwy i miał dobre serce. Przejmował się problemami najniższych warstw społecznych. Podczas manewrów w Pi-Baios, sprzeciwił się zasypaniu kanału, który był tworzony wiele lat przez biednego chłopa. Ramzes był niezwykle pewny siebie i uważał się za najpotężniejszego człowieka w państwie. Liczył się wyłącznie ze swoim zdaniem. Nie potrafił docenić przeciwnika i właśnie to go zgubiło. Zadarł z wielką mocą jaką była inteligencja i wykształcenie kapłanów. Jego działaniami kierowała nienawiść i mściwość. Faraonowie i Fenicjanie wykorzystywali niewiedzę młodzieńca i manipulowali nim. Ulegał on również wpływom kobiet. Ramzes był niemądrym władcą.
Herhor w odróżnieniu od Ramzesa był wyjątkowo mądry i rozważny. Był świadomy korzyści jakie niesie za sobą rozwój nauki. Dzięki tym cechom był siłą i potrafił przechytrzyć młodego faraona. Wiedząc o mającym nastąpić zaćmieniu słońca, zjednał sobie większość niekompetentnych ludzi. Herhor był spokojny i opanowany . Cierpliwie i powoli dążył do osiągnięcia władzy. Pragnął wyciągnąć kraj z kryzysu za wszelką cenę. Podobnie jak Ramzes planował przeprowadzić reformy. Działał bezwzględnie. Zlecił nawet zamordowanie Ramzesa XIII, który był dla niego jedyną konkurencją i zagrożeniem. Ten zimny i bezduszny kapłan osiągnął swój cel i pokazał nam w ten sposób, że umysł jest potęgą.
Bohaterowie w powieści zostali skontrastowani. Obydwaj posiadają pozytywne i negatywne cechy. Faraon był młodym i niedoświadczonym władcą oplecionym siecią intryg kapłanów. Jego naiwność, źle wpływała na państwo. Herhor swoim doświadczeniem i wiedzą mógł zlikwidować kryzys gospodarczy i ustabilizować sytuację w kraju.
Myślę więc, że najlepszym władcą Egiptu byłby Herhor. Uważam także, iż Ramzes XIII jest postacią pozytywną mimo swoich nieodpowiedzialnych zachowań i dumy, która nim kierowała. Książe ciągle starał się o dobro mieszkańców. Znał problemy społeczeństwa i planował korzystne reformy, lecz był za młody na pełnienie władzy. Brak mu było wiedzy i doświadczenia, które są niezbędne w dobrym władaniu kraje
