TOM I
I
– Depesza od doktora; przyjedzie towarowym o pierwszej; pan naczelnik go wcześniej widocznie zamówił?
– Co to pana obchodzi! – mruknął zawiadowca drogi odbierając depeszę. Telegrafista cofnął się, zmieszany nieco, do telegrafu, usiadł przy aparacie, zatopił długie, chude, nerwowe palce w jasnych jak len włosach i zapatrzył się przez okno w zamglony jesienny dzień. Cisza się rozlała i zdawała się zatapiać całą stację w nudzie, zimnie i wilgoci. Deszcz płukał szyby z jednostajnym, usypiającym brzękiem i jakby związywał niebo i ziemię miliardami szarych skośnych włókien, a zegar, umieszczony w wysokiej szafce i mający cyferblat na zewnątrz stacji, cykał z okropną monotonią.
Telegrafista nie mógł usiedzieć na miejscu, wstał i chodził na palcach spoglądając z pewną obawą na drzwi otwarte do pokoju zawiadowcy, to na peron przemiękły, szklący się wodą, to, z czołem na szybie drzwi wspartym, słuchał dźwięków fortepianu płynących niby słaby szmer z piętra stacji – ale odchodził zaraz, bo te równe, jednostajne rytmy, wybijane ciągle w kółko, denerwowały go jeszcze bardziej. Usiadł znowu przy aparacie i zaczął pisać list.
„Mamusiu! Tak się nudzę, droga mamo, że aż mi się w tej chwili płakać zachciało. Jest tak mokro, tak zimno, tak brzydko, że mię ogarnia rozpacz. Mamo, czy ja długo będę musiał siedzieć w tym Bukowcu? Bo, przy tym wszystkim, czuję się bardzo niezdrowy. Wczoraj zaczęło mi strzykać pod lewą łopatką, roztarłem kamforą i przeszło – ale dzisiaj język nieco obłożony i nic a nic nie mam apetytu, chociaż ta kaczka, którą mi mama przysłała, a szczególnie nadzienie było pyszne. Koszyczek odsyłam i sześć par mankietów brudnych, i kamaszki do podzelowania. Może mi mamusia kupi i przyśle rękawiczki lapis, z czarnym wyszyciem. Wie mamusia, dzisiaj rano tak się zgryzłem, że bałem się, aby mi to nie zaszkodziło, bo ta Andrzejowa zbiła te zielone żabki, co to wuj przywiózł mi z Wiednia, pamięta mama? A były takie śliczne i ogromnie się wszystkim podobały. Mamusiu! a flanelowy kaftanik, to już by warto mieć, bo lada dzień mogą być przymrozki – myślę, że nie potrzeba kupować nowego, bo tamten…”
Ukrył list pod papiery, aparat zaczął przywoływać gwałtownie, a później wybijał znaki na wąskim pasku papieru, który się odwijał z krążka. Telegrafista czytał uważnie, gdy od peronu wszedł dozorca drogowy, Świerkoski, brunet, wysoki, chudy, z rzadkim zarostem i niespokojnymi czarnymi oczyma, nieco pochylony, w krótkim, jasnym kożuszku, w długich butach i kapuzie nieprzemakalnej na głowie.
– Amis! no, pójdź piesku! Amis! no, złotko, chodź do pana, chodź! – wołał pieszczotliwie na psa, który stanął przed drzwiami bojąc się wejść, usiadł na stopniach, niespokojnie patrzył na pana i kręcił ogonem.
– Zamykaj pan drzwi, bo zimno!
– Amis, psie jeden! – krzyknął Świerkoski; pies zaskowyczał żałośnie, przypłaszczył się i wolno zaczął czołgać się do jego nóg. Świerkoski schwycił go za grzbiet i wrzucił do telegrafu. Pies tylko zapiszczał i z niesłychanym pośpiechem wcisnął się pod ceratową kanapkę, na której usiadł Świerkoski zły i pochmurny jak odbicie tego październikowego dnia. Świerkoski złamał się we dwoje, zupełnie jak scyzoryk się zamknął, bo położył twarz na pięściach wspartych na kolanach i siedział czas jakiś w milczeniu, oczy mu niespokojnie biegały po podłodze zarzuconej mundsztukami papierosów, kilka razy uderzyły o brązową skrzynkę, na której bielił się napis: „Środki opatrunkowe. Stacja Bukowiec” i znowu goniły, to jakieś ostatnie muchy, leniwie wlokące się po podłodze, to za butami telegrafisty, które co chwila zmieniają pozycję, to patrzyły w zwichrzoną górę papierowej wstążki, która wciąż spływała z krążka na ziemię, wreszcie cmoknął cicho na psa. Amis wysuwał popielaty łeb trwożnie, ale, jakby zbierając całą odwagę, skoczył na kanapkę i zaczął go lizać po twarzy.
– Precz! tam!… – syknął Świerkoski wskazując drzwi. Pies poszedł wolno, usiadł przy drzwiach i żałośnie, prawie błagalnie, patrzył się piwnymi oczyma. Świerkoski nieznacznie wyjął z zanadrza kawał skręconego rzemienia, spoglądał pieszczotliwie na psa, uśmiechał się łagodnie i szeptał:
– Amis! chodź synku, chodź! – Pies przybiegł w radosnych susach. Schwycił go za kark i zaczął bić rzemieniem. – Będziesz złotko słuchać pana, co? Synek będzie słuchał, co? Amis będzie posłuszny, co? – Pies szarpał się i skomlał rozpaczliwie, po jego skórze pokrytej krótkim popielatym włosem, lśniącym jak jedwab, przebiegały dreszcze niby fale, wyginał się, lizał buty pana, prosił się oczyma, ale Świerkoski wpadł w pasję i bił go coraz zacieklej. – A będziesz cicho synku, co? a zmilkniesz przyjacielu, co?
– Co pan robisz? Przysięgam Bogu, że chwili spokoju nie ma – zawołał zawiadowca wybiegając ze swego pokoju. Popatrzył groźnie i cofnął się zatrzaskując ze złością drzwi za sobą.
– Idiota! – mruknął Świerkoski, puścił psa, schował rzemień i rozprostował się. Pies lizał sobie skórę i spoglądał chwilami wylęknionym wzrokiem z kąta, w którym leżał. Świerkoski zapalił papierosa, skubał rzadką brodę, uśmiechał się przyjacielsko i z jakąś dziką miłością do psa i spoglądał w okno, na plant, gdzie kilkunastu robotników, z głowami pozawijanymi w worki, z których porobili sobie kapuzy, podbijało podkłady. Długie milczenie przerwał telegrafista, bo aparat zamilkł:
– Co? porządny deszcz?
– A porządny.
– Błoto duże?
– A duże.
– Okropny październik!…
– Okropny październik – odpowiedział jak echo Świerkoski.
– A co to będzie w zimie?
– Zima.
– Ja teraz już wytrzymać nie mogę, nudy takie, że chyba się wścieknę.
– Tylko pan później nie pogryź mojego Amisa – szepnął drwiąco Świerkoski. Pies na dźwięk swojego nazwiska zaskomlał cicho i położył się u nóg pana.
– Psia służba. Ani gdzie wyjść, ani ludzi, ani rozrywek.
– Przecież pan bywasz u tego… Grzesikiewicza – powiedział z przyciskiem.
– Tak, ale… młody Grzesikiewicz, pan Andrzej, chociaż nie z mojej sfery, ale wyjątkowo porządny człowiek, to znowu rzadko go można zastać w domu, a wpaść w ręce jego ojca, prostego chłopa – dziękuję. Prowadzi zaraz do karczmy, częstuje wódką i kiełbasą, sprasza całą wieś, funduje wszystkim, a jak się upije, zaraz całuje – otrząsnął się nerwowo i splunął z obrzydzenia. – Myślałem ostatnią razą, że zemdleję, tylko że nosze z sobą zawsze eter, więc się orzeźwiłem i uciekłem spiesznie.
– Pan jesteś bardzo delikatny – powiedział cicho i błysnął urągliwie oczyma Świerkoski.
– To jest bardzo naturalne; nie wychowywałem się przecież w chałupie ani nad rynsztokiem.
– Wiemy tu wszyscy o tym, a jakże, że w salonach, w atłasach, w złoconych kołyskach, przy mamie, przy wujaszku, z niańką, z boną, z doktorem, Felusiem, jak mój Amis – drwił z jakąś złością Świerkoski i patrzył na mego nienawistnie.
– O, tak, tak – odpowiedział z pewną dumą telegrafista – ale nie wiem doprawdy, co w tym jest śmiesznego; że pan kpisz, bo przecież, że pan się tak nie chowałeś, to cóż ja temu winien, zresztą taka nierówność jest konieczna, bo…
– Tak, konieczna – przerwał mu spiesznie – bo później się wszystko wyrównywa, bo później taki atłasowy Stasio jak pan, panie Babiński, musi służyć, musi robić, po nocach nie sypiać, oczki wytężać i pobierać taką malutką pensyjkę, i zasmucać mamę, że się nudzi i że mu się buciki podarły! hi! hi! hi! – zakończył śmiechem przykrym, jękliwym, ostrym jak zgrzyt stali po szkle.
Stasio się zarumienił jak dziewczyna, oczy mu się zaszkliły łzami jakiejś żałości, bladoróżowe, wypukłe usta drżały nerwowo, ale nie odpowiedział, rozpiął tylko kołnierz munduru, powąchał eter, który nosił przy sobie i zagadnął łagodnie.
– Może pan masz jakie książki do czytania?
– Nie! nie mam pieniędzy na głupstwa – rzekł szorstko.
Stasio popatrzył na niego z dobrotliwym politowaniem i znowu zmienił przedmiot rozmowy.
– Przyszedł dzisiaj w nocy bagaż dla pana z Warszawy.
– Przyszedł – zawołał radośnie Świerkoski podnosząc się. – Nie uważałeś pan, czy aby w rogożach?
– Tak, doskonale zapakowany. Kupiłeś pan co?
– I… nie… nie… skądbym wziął pieniędzy, dostałem od familii – mówił śpiesznie, rzucając niespokojnie oczyma – jakiś stary grat, którego przewóz kosztuje mnie tyle, że jestem zły, iż go wziąłem.
Aparat zaczął stukać, Stasio znowu czytał z pasków, potem wstał, wyszedł na peron, uderzył w dzwonek stacyjny i cofnął się natychmiast.
– Sygnały od Kielc, pociąg wyszedł – rzucił robotnikowi, który się zjawił na dzwonek.
– Chodź pan na wódkę! – szepnął miękko jakoś Świerkoski.
– Po pociągu, to i owszem, chociaż, co prawda, wódka mi szkodzi.
– Co tam, mama przyśle lekarstwo! – Zaśmiał się i poklepał go przyjacielsko po żołądku, bo pomimo ustawicznych drwin, żyli w zgodzie ze Stasiem.
– Słyszysz pan! zawiadowca rozmawia z sobą.
Zaczęli słuchać. Z pokoju Orłowskiego dochodziły wyraźne głosy sprzeczki, czasem jakiś dosadny frazes, klątwa; to znowu przyciszony, pokorny i błagalny głos.
– Idiota! musiał się pomylić i sam sobie wymyśla i usprawiedliwia się przed sobą. Jeżeli jego nie zamkną u Bonifratrów, to ja, Świerkoski, będę miał miliony. Pan go nie znasz jeszcze dobrze, ale my… – Nie skończył mówić, bo Orłowski wyszedł do nich ze swego pokoju; był ogromnie wzburzony, wielkie, czarne oczy, o krwawym odblasku, pałały mu wzruszeniem, twarz o rysach regularnych, jeszcze bardzo piękna, jakby wycięta z dawnych portretów senatorów weneckich, malowanych przez Tintoretta, otoczona gęstymi, szpakowatymi włosami i zakończona wspaniałą, spływającą do pół piersi brodą, dumna i zacięta, z brwiami prawie zrośniętymi, była aż sina z jakiejś irytacji. Przeszedł obok nich bez słowa i wyszedł na korytarz.
Szedł wolno na piętro kamiennymi schodami, zaciskał ręce, mruczał niewyraźnie, to znowu pobłażające i wyniośle uśmiechał się.
Wszedł do kuchni, obrzucił badawczo wszystkie sprzęty, zajrzał do ognia pod blachę i przytłumionym głosem zapytał starej służącej obierającej kartofle pod oknem:
– Panna Janina śpi?
– Nie wiem, ale to chybcikiem obaczę.
– Nie trzeba – powiedział spiesznie i wyszedł do sąsiedniego pokoju, który służył za jadalnię, i przez zapuszczone kotary zajrzał do sypialni córki. W ciemnościach, zaledwie słabo rozrzedzonych pasmami brudnego dnia, przeciekającymi przez zapuszczone story, po chwili patrzenia dostrzegł łóżko i blade, niepewne zarysy Janki leżącej. Musiała usłyszeć szelest jego kroków, bo się poruszyła na pościeli. Poczuł jej wzrok na sobie i natychmiast się cofnął zmieszany. Postał jeszcze chwilę, podniósł koniec brody do ust, przyciął ją zębami i powrócił do kancelarii. Zastał tam Karasia, maszynistę rezerwowego, który mieszkał w Bukowcu, bo tu była rezerwowa maszyna, gotowa w każdej chwili wyruszyć z pomocą, gdyby było tego potrzeba, skinął mu głową i wszedł do swojego pokoju zamykając drzwi za sobą.
– Świerk! wiesz! – zaczął Karaś siadając na skrzynce ze środkami opatrunkowymi – jesteś co dzień podobniejszy do swojego psa, nawet już płowiejesz. Panie Babiński, pan jesteś grubo uczony, skończyłeś podobno całe trzy klasy; czy Darwin wywodzi ludzi od małp, czy od psów?
– W każdym razie nie od Karasiów.
– Nie jestem godzien takiego zaszczytu, nie jestem godzien! – śmiał się Karaś, zacierał ręce i zaczął drobnymi kroczkami chodzić. Jego drobna, chuda i niska postać, spiczasta bródka, cienki i długi nos, małe i kłujące oczki, wypukłe bardzo czoło, rzadkie, rudawe włosy, wystające kości policzkowe, sine z odmarznięcia uszy, jego cienkie nogi – wszystko to się trzęsło, skakało i poruszało ustawicznie, zdawało się, że wszystkie jego członki, obciągnięte w gruby kożuch, pokryty wyksatyną błyszczącą, zasmarowane oliwą i smarowidłami, skaczą ustawicznie i grożą rozsypaniem.
– Nie masz pan jakiej nowej książki? – spytał go Staś.
– Mam, wczoraj dostałem, ale jeszcze czytam. Bon! pożyczę panu, kapitalna historia i z takim pieprzykiem, jak to my lubimy, panie Stanisławie. – Zaśmiał się, zatarł ręce, zaczął błyskać oczyma, wyszczerzył zęby i znowu biegał po pokoju.
– Uważasz pan, jest tam schadzka miłosna, cudissimo pisana, aż się krew gotuje przy czytaniu; musisz się pan rzeźwić eterem albo lepiej pan zrób, przyłóż sobie przed zaczęciem książki synapizmy z chrzanu.
– Dziękuję, takich książek nie czytam – odpowiedział Staś rumieniąc się.
– Bon! dziewczątko anielskie, gołąbku niewinny, bardzo słusznie robisz, napij się lepiej mleczka, wysmaruj kamforą, połóż do łóżka i czytaj z Tańskich Hoffmanową, to dobrze robi i na sen, i na trawienie. Żarty na stronę – dodał poważniej. – Zaleska musi mieć książki jakie, przecież to kobieta i piękna, i wykształcona, jak zapewnia jej mąż.
– Ślicznie gra na fortepianie – wtrącił Staś i znowu się zarumienił.
– Nie rumień się pan tak dziewiczo, afekty umieściłeś pan godnie; to mi się podoba.
– Jak na marnego Karasia, jest to za duża ryba, wielki szczupak zgryzłby cię.
– Nie bój się, Świerkoski! nie bój się! nie takie wieloryby ogryzałem i było bon.
Zaczął zacierać ręce i śmiał się tak cicho, głęboko i wstrętnie, że Staś odwrócił się od niego; nie mógł patrzeć na jego oczki, przysłonione białawą mgłą i na rzadkie, żółte i ostre zęby, które wyszczerzał w tym śmiechu. Trząsł się cały i rzucał na wszystkie strony.
– Wiecie – zaczął znowu, uspokoiwszy się – byłem wczoraj w Kielcach, miałem przygodę taką, że… cudissimo, opowiem wam, bon?
– Nie ciekawiśmy, schowaj dla swojej Karasicy, będzie wdzięczna – przerwał mu Świerkoski.
– Pociąg dochodzi! – zawołał robotnik uchylając drzwi z peronu.
Orłowski w czerwonej czapce wyszedł, naciągnął niepokalane białe rękawiczki i poszedł na peron.
Karaś stanął na stopniach przed dworcem. Świerkoski znowu się złożył w dwoje, a Babiński stukał w aparat, notował, dawał sygnały elektryczne.
Pociąg z głuchym szumem i sapaniem wtoczył się na szyny i stanął; masa żelastwa szczęknęła ciężko, pusty peron ożywił się nieco, bo kilku smarowników i brekowych zeszło ze swoich odkrytych kozłów na wagonach i rozprostowywało na ziemi pogięte ciała.
Orłowski, chmurny, pod parasolem, spacerował wzdłuż pociągu; chwilami, kiedy przechodził pod oknami, z których nieskończonym potokiem płynęły gamy chromatyczne, ściągał nerwowo brwi, zaciskał silniej parasol, przyspieszał kroku i spoglądał na ostatnie, narożne okna nad kancelarią stacyjną, przysłonione szczelnie. Wzdychał, zawracał i chodził dotąd, aż pociąg znowu zaczął sapać, dyszeć, trzeszczeć, szczękać, gwizdać – i powlókł się dalej, pozostawiając za sobą obłoki rudego, duszącego dymu, który darł się na strzępy o półnagie drzewa ogródka stacyjnego i rozwłóczył rudawym pasem po równo obciętej ścianie lasu stojącego tuż nad plantem.
Orłowski powrócił do kancelarii i skoro się tylko zamknął, Świerkoski się podniósł.
– Chodźcie na wódkę.
– Ja zaraz przyjdę do was; spytam się tylko, gdzie jest osobowy? – powiedział Staś stukając aparatem.
Karaś ze Świerkoskim poszli do bufetu. Paru przemokłych Żydów drzemało na ławkach oczekując na osobowy pociąg, a za bufetem, wciśnięty pomiędzy szafę i piec, przysłoniony gazetą, chrapał głośno bufetowy. W drugim rogu wielkiej, brudnej sali kilku dróżników i robotników grało zatłuszczonymi kartami.
Przeszli do drugiej sali pustej zupełnie.
– Twoje zdrowie Świerk i twojego konia, i twojego psa, i twoich szwindlów, bon!
– Zaczekaj, zaraz przyjdzie Babiński, to wypijemy razem.
– Bon, ale powiedz no, podobno się żenisz, czy tam coś takiego z panną Zofią? Świerkoski się skrzywił, poskubał bródkę, pobiegał oczyma po sali, wsunął ręce w rękawy i mówił:
– I… co ja dałbym jeść żonie? żwir i podkłady chyba?
– No, i mech, jak swojemu koniowi!
– Śmiej się… przecież jesteś żonaty i wiesz co kosztuje żona, chociaż twoja to jeszcze anioł.
– Bon, kwadratowy anioł, powiedz.
– A te wszystkie panny, co to jest? gdzie znajdziesz zdrową? gdzie jest mądra, ładna, gospodarna i oszczędna? Jak się znajdzie jaka podobna, to nie ma grosza; jak znowu go ma, to nos do góry i myśli, że królowa, a jakie wymagania!
– O, tak, chcą jadać, muszą chodzić w bucikach, mieć suknię, potrzebują czasami jakiej przyjemności, chcą żyć po ludzku; szelmy te panny, czego im się zachciewa!… a przy tym nie lubią, aby je bić jak psa albo chłopów… – zaśmiał się Karaś.
– Gadanie, żebym miał na to, to i ja żyłbym po ludzku, a jeśli oszczędzam, jeśli chcę znaleźć także żonę oszczędną, to tylko dlatego, żeby później żyć po ludzku. O, ja jeszcze będę żył będę… Wiesz, znam tutaj tylko jedną pannę, z którą bym się choćby jutro żenił, chociaż wielka pani…
– Czy też Grzesikiewicz ożeni się z zawiadowcy córką?
Świerkoski rzucił szybkie spojrzenie na niego, zgiął się, ręce głębiej wsunął w rękawy i nie odpowiedział, bo to przypomnienie Grzesikiewicza przejęło go złością i niechęcią. Przybiegł Stasio i zaczęli pić wódkę.
– Muszę się spieszyć, bo trzeba korespondencje ekspediować na osobowy.
– Bon, ale jest jeszcze jedno źródło książek, panna Orłowska.
– A, ta, co się truła; nie znam jej zupełnie i widziałem tylko wtedy, kiedy ją przenoszono z wagonu do mieszkania.
– To pan nie znasz całej historii? bon, opowiem.
– Bardzo mało, wiem tylko, że się pogniewała z ojcem, wyjechała do teatru, później się truła, sam nawet o tym czytałem w pismach. Byłem w Bukowcu, jak zawiadowca jeżdził po nią do Warszawy. Co to za panna?
– Wariatka, jak i jej ojciec – szepnął Świerkoski.
– Ale piękna i wykształcona, bardzo piękna, majestatyczna kobieta, kształty cudowne, wzrok wspaniały, oczy ogromne i ogniste, cudissimo, że tylko całować. Zaczął się trząść i śmiać cicho, i zacierał ręce.
– Warto by tak jeszcze coś tego chlapnąć. Panie bufet, sześć mocnych.
– Czemu od razu sześć?
– Będzie bon, panie Stasiu, na zapas.
– Słuchajcie no – zabrał głos Świerkoski podnosząc głowę z kolan. – Chcę wam coś zaproponować, niezły interes, na którym możemy dobrze zarobić.
– Bon, Świerk, mów.
– Jest do kupienia poręba, niewielka, za tysiąc pięćset rubli, blisko kolei, oglądałem ją niedawno. Śmiało można zarobić na niej tysiąc rubli, mam nawet już zbyt na drzewo do Radomia. Weźmy ją do spółki, interes złoty.
– I… to już weź sam, nia mam pieniędzy, a zresztą orżnąłeś mnie zimą na węglach, daj spokój, ja wiem, nie tłumacz się, bo ci powiem, czym jesteś…
– O, powiedz, ja się nie pogniewam, z pewnością się nie pogniewam…
– Bon! Otóż wyszedłeś ze mną jak świnia, tak… bufet! sześć mocnych! – krzyknął.
– Tylko tyle, to niewiele – i Świerkoski zaczął się śmiać, ściągnął na lewą stronę usta, skubał brodę, latał oczyma po twarzach i dalej ciągnął: – tak, to niewiele, bo mogłem cię urządzić lepiej, a nie zrobiłem tego, to handel, mój kochany.
– Łajdactwo, powiedz! handel ładny, przez trzy miesiące straciłem trzysta rubli, które przeszły do twojej kieszeni, któreś mi wyciągnął.
– Kupmy porębę, to będziesz się mógł odbić, jeśli potrafisz…
– Gdzież ta poręba? przystępuję do spółki! – zawołał po chwili namysłu Karaś.
– W Karczmiskach u Grzesikiewicza – szepnął spiesznie Świerkoski, oczy mu zamigotały radością, pogładził psa.
– Hi! hi! tydzień temu Szczygielski kupił i już tnie… ni!… hi!… – śmiał się Karaś, porwał się z krzesła, zaczął biegać po sali trzęsąc się cały, zadowolenie malowało się w jego oczkach. – Bufet! sześć mocnych! – rzucił we drzwi. – Powiem ci, Świerk, że chcesz robić interesa, a głupi jesteś, chcesz okpiwać ludzi, a głupi jesteś, bo się prędko zmiarkują, robisz łajdactwa, ale małe, marnę, głupie, które pachną kratką… – Wypił wszystkie sześć kieliszków jeden po drugim, zatarł ręce, poklepał drwiąco Świerkoskiego po plecach i wyszedł razem ze Stasiem.
– Zobaczymy… zobaczymy… – szepnął Świerkoski. – Łajdactwa, co za łajdactwa? chcę zarobić, chcę mieć pieniądze, więc niech się głupi strzegą. Amis! chodź synku! Podły ten Szczygielski, taka pyszna poręba. – Kopnął psa z gniewu, bo straszny żal nim zatargał, że stracił ten na pewno przewidywany zarobek.
Odebrał z magazynu swój bagaż i naładował na plecy robotnikowi, za którym szedł krok w krok. Staś z okna kancelarii widział, że co chwila Świerkoski obmacuje rogoże i głaszcze. Widział go długo, jak szedł tym swoim krętym, wilczym chodem, rzucając dookoła nieufne spojrzenia.
– Chodź pan, podyktuję panu raport – zawołał Orłowski.
Staś przyszedł do pokoju zawiadowcy i czekał, bo Orłowski chodził wzdłuż pokoju, spoglądał w dwa okna peronu, to przez okienko kasowe wychodzące na korytarz wychylał głowę i nasłuchiwał.
– Siądź pan przy moim stoliku.
– Przecież…
– Nie przecież, bo tamten, to stół ekspedytora.
Orłowski był zawiadowcą stacji i załatwiał czynności ekspedytora.
– Wszystko jedno chyba, skoro pan pełni obie służby.
– Przysięgam Bogu, że mnie pan irytujesz. Nie wszystko jedno, bo wiedz pan, że napiszemy raport na ekspedytora stacji Bukowiec – mówił zupełnie poważnie. Babiński ze zdumieniem spoglądał na niego.
– Panie, sam na siebie raport, co w dyrekcji powiedzą?
– To są głupcy. Porządek, przede wszystkim porządek i systematyczność, słyszysz pan? Gdybyś się pan trzymał tych zasad, nie zwracałbyś uwagi swojej zwierzchności. Staś opuścił głowę i wyrzucał sobie, że go zadrasnął: tyle razy postanawiał o nic nie pytać, ślepo tylko wykonywać rozkazy i znowu nie wytrzymał.
– Pisz pan!
„Jako–że pełniący obowiązki ekspedytora stacji Bukowiec swoim nietaktownym, a można powiedzieć i brutalnym, postępowaniem przy sprzedaży biletów spowodował to, że pasażerowie zanieśli skargę do księgi zażaleń, którą przy niniejszym załączam, upraszam Wysoką Dyrekcję o ukaranie według uznania, a to w celu uniknięcia na przyszłość podobnych zajść. Jako jedyne usprawiedliwienie ekspedytora, tenże objaśnia, że zajścia owe miały miejsce podczas niebezpiecznej choroby jego córki, która go jakoby miała zdenerwować. Sądzę jednak, że tego rodzaju usprawiedliwienia pod uwagę brać nie można, bo nikogo, ani Dyrekcji, ani pasażerów, nie obchodzą domowe sprawy urzędników, które nie powinny mieć żadnego wpływu na ich czynności służbowe”.
– Ależ panie… – protestował Staś.
– Cicho pan bądź! Przysięgam Bogu; bez uwag, panie Babiński. Zapomniałeś pan, że się milczy wtedy, kiedy zwierzchność mówi – zawołał Orłowski.
Babiński zamilkł przygryzając usta, znowu był zły na siebie.
– Dochodzi! – krzyknął posługacz przez drzwi.
II
Staś pobiegł do aparatu, a Orłowski na peron. Przypatrując się dosyć licznej dzisiaj publiczności witał się z jakimiś paniami, za którymi w przyzwoitym oddaleniu chodził uliberiowany lokaj, ale spostrzegłszy doktora zwrócił się do niego i przywitał w milczeniu; raportem skinął, dzwonek zadźwięczał, rozległa się gwizdawka prowadzącego, a później maszyny i pociąg ruszył dalej.
– Czekałem na ciebie niecierpliwie, przysięgam Bogu, dobrze, żeś przyjechał. Jance jest lepiej, ale zobaczysz to i powiesz mi, bo ja przypuszczam tylko, że lepiej, a nie wiem. Pójdziesz zaraz do niej?
Doktor skinął głową potakująco, bo na ustach miał respirator, który mu bladą, długą i chudą twarz przecinał na dwoje czarną wstęgą; olbrzymie, głębokie kalosze ledwie ciągnął z nogami, uginał się pod futrem, na które miał narzucony płaszcz gumowy i pod grubym kraciastym pledem przykrywającym mu ramiona. Szedł wolno po schodach, odpoczywał i odpinał co stopień jeden guzik u płaszcza i jeden u futra. Nie rozebrał się w przedpokoju, tylko wszedł do saloniku i zaczął oglądać i próbować okien, drzwi i lufcików, czy są dobrze pozamykane.
Orłowski już sprzed kotary zasłaniającej drzwi pokoju, w którym leżała Janka, zawrócił i poszedł do służącej.
– Niech Janowa powie pannie Janinie, że doktor przyjechał. Czy przyjąć może?… Zaczekaj chwilę, służąca ci zaraz powie – zwrócił się do doktora, który z pomocą Rocha, stacyjnego popychadła, rozbierał się z niezliczonych okrywek. – Pójdę na chwilę do kancelarii. Przyślij po mnie, jak skończysz.
Okręcił się kilka razy po pokoju, popatrzył na doktora, szybko podniósł koniec brody do ust, strzepnął ją, wzruszył ramionami i wyszedł.
– Panie Babiński, napiszemy raport. Niech teraz sam od siebie broni się ekspedytor. Zaczął dyktować Stasiowi, ale co chwila przerywał, stawał na środku pokoju, przygryzał brodę i wsłuchiwał się chciwie w słabe, zaledwie dosłyszalne, odgłosy kroków na górze, bo pokój chorej był tuż nad kancelarią. Słyszał, a raczej czuł, że doktor usiadł przy łóżku, bo jakieś słabe drgnienie przebiegło sufit; zmąciły mu to wyczuwanie dźwięki fortepianu, które się rozlegały bardzo głośno.
– Cicho tam! – krzyknął z gniewem, tupiąc nogą.
Staś uśmiechał się – przecież grająca przez sufity usłyszeć nie mogła; ale pochylił głowę nad papierem, bo Orłowski znowu zaczął dyktować i nie skończywszy pobiegł do mieszkania, słuchał chwilę pode drzwiami i szedł znowu na peron, spacerował po nim, nieznacznie spoglądając na okna.
Doktor skończył rozbieranie się, przyczesał siwawe włosy i zapukał do chorej.
– Proszę! – ozwał się dźwięczny, silny głos.
Uśmiech rozjaśnił mu twarz, gdy wchodził do pokoju. Podniósł story do połowy, popatrzył znowu, czy okna i lufciki domknięte i dopiero usiadł przy łóżku.
– Jakże się pani czuje? – pytał cicho, odjąwszy respirator.
– Dobrze, chciałabym wstać – odpowiedziała zadrżawszy, gdy dotknął chłodną dłonią jej ręki. – Tak koniecznie chciałam widzieć doktora, że miałam już pisać dzisiaj – mówiła jakimś dziwnym, prawie altowym głosem, który się jej chwilami przerywał i chrypiał niemile; wtedy przestawała mówić, oddychała głęboko i głos powracał, ale w wielkich czarnych oczach migotał ból wysiłku. Uniosła się nieco, skręciła w grecki węzeł całą masę przepysznych rudawoblond włosów, rozsypanych niby snop dojrzałej pszenicznej słomy po pościeli i mówiła: – Czuję się zupełnie zdrowa. W gardle tylko i w piersiach doznaję jeszcze chwilami piekącego bólu, no, i głosu mi często brakuje, ale czuję, że się to coraz rzadziej zjawia. Tak, jestem zdrowa, ale nudzę się straszliwie. Doktor zostanie na obiedzie? Mam prośbę do pana… – szepnęła ciszej i fala krwi przyciemniła na mgnienie jej kredowobladą twarz.
– Zostanę, zaraz pani służę. – Wstał i poszedł do kuchni; oczy Janki biegły dotąd za nim, aż zniknął za drzwiami i gdy po chwili wrócił, zawisły mu badawczo na twarzy.
– Kazałem dawać obiad wcześniej, żeby zdążyć na pociąg – usprawiedliwiał się siadając.
– Jeszcze raz zbadam panią dokładnie, ale jednocześnie mogę słuchać… Janka spojrzała na niego z wdzięcznością, bo nie miałaby odwagi powiedzieć mu swojej prośby, gdyby czuła jego przenikliwy wzrok na sobie.
Doktor opukiwał ją, oglądał, pytał o niektóre szczegóły, takie, że Janka odwracała mimowolnie twarz do ściany, przycinała usta i odpowiadała cicho, że ledwie dosłyszał. Konsultacja trwała długo, bo badał chorą sumiennie.
– Czy ojciec wie wszystko?… wszystko?… – powtórzył cicho.
– Zdaje mi się, że nie. – Wyprostował się, żeby odetchnąć i obrzucił ją spojrzeniem, pod którym oczy jej pociemniały i pochyliła głowę niżej.
– Czy powinien wiedzieć? – pytała wolno, z trudem hamując wzruszenie. – Pana się radzę, jako naszego najdawniejszego i najlepszego przyjaciela, który mnie zna od dziecka, a zrobię tak, jak mi pan poradzi. – Milczała dosyć długo, kąty ust zaczęły drgać w jakimś bolesnym ściągnięciu. – Nie chciałabym kłamać, co bądźby później nastąpiło, powiedziałabym, ale… boję się… On mnie nienawidził i nie miał racji, ale gdyby, gdyby wiedział teraz o wszystkim, to… – zacisnęła kurczowo palce, głosu jej brakło, przycisnęła ręką pierś, bo ten zwykły, piekący ból rozgorzał w niej niby zarzewie i palił straszliwie: dyszała ciężko, ale po chwili cichym a szorstkim z powstrzymanego wzruszenia głosem ciągnęła dalej: – Mnie ojca żal, bardzo mi żal.
– To dobrze; on panią kocha, po wariacku może, ale ogromnie.
Olśniła ją nagle myśl jakaś gnębiąca.
– Czy ojciec zupełnie jest zdrów? – zapytała prędko i wpiła się oczyma w doktora.
– Nie… i dlatego trzeba go oszczędzać, nie wzburzać, bo…
– Co? powiedz pan otwarcie; jestem dosyć silna na usłyszenie zupełnej prawdy, a nie tylko pragnę jej, ale potrzebuję ją usłyszeć koniecznie. Tyle przypuszczam, tyle symptomatów dziwnych, prawie przerażających widzę, że boję się o niego.
– Tak, dobrze nie jest, bo jego despotyzm, zaciekłość i ta pewna dwoistość, na którą rozłamuje go powoli ta dwoista służba, jaką pełni… Mówili mi w wydziale o jego raportach…
– Czym się to wszystko może skończyć? – zapytała przerażona, bo doktor umilkł i odwrócił od niej twarz.
– Nie wiem, wiem tylko, że nie trzeba mu nic mówić, nic – powiedział krótko.
– A jeśli będzie chciał wiedzieć? – zapytała twardo, jakby już chciała rzucić całą prawdę w oczy.
– I wtedy powinna pani nie mówić nic. Prawda jest czasami zbrodnią, bo tak samo zabija. A jeśli ojciec nie obchodzi panią nic, to trzeba powiedzieć, zabije go to od razu i będzie pani miała później spokój i rozwiązane ręce. – Mówił prędko i gniewnie, nałożył zaraz respirator na usta i rzucił się na krzesełko.
Janka patrzyła długo na niego, po jej pięknej, wychudzonej i zmizerowanej twarzy przewijały się najrozmaitsze uczucia: to ból, to gorycz przypominań, to niepokój i trwoga, to głęboka, ciężka apatia powlekała jej twarz, a oczy zaczynały świecić posępnie pod ciemnymi brwiami jakimś ogniem rezygnacji.
– Co pan myśli o mnie? – zapytała wreszcie. Zapragnęła usłyszeć ciepłe słowo pociechy i przebaczenia, i współczucia; była gotowa otworzyć serce, dać ujście dręczącym ją uczuciom, bólom i skargom; pragnęła teraz, w tej chwili, rzucić się na piersi czyje i na nich wypłakać wszystkie nędze całego życia, cały nagromadzony żal. Czuła się tak słaba w tej chwili, bezbronna a skrzywdzona, że płacz byłby sprawił jej radość i ulgę; ale doktor długo milczał, pociągał się za nos, przygładzał włosy, patrzył w okno, wreszcie odjął respirator, ścisnął jej dłoń i powiedział:
– Że jesteś nieszczęśliwa, że mi cię, pani, tak żal, jak córki własnej. :
– O!… doktorze… o! doktorze…– Nie mogła nic więcej powiedzieć, oczy zaszły jej łzami, przycisnęła jego rękę do ust i opadła na poduszki bezwładnie, tylko łzy jak jasne, drogie, wyhodowane przez cierpienia perły posypały się z oczu – i taki nagły a wielki rozlew żalu poczuła w sobie, że nie widziała wychodzącego doktora, że nie słyszała nic i nic nie pamiętała. Leżała bez ruchu i prawie bez przytomności; w każdym swoim atomie czuła łzy i niewypowiedziany ból, co przepalał ją całą.
Ocknęła się wtedy dopiero, gdy służąca na małym stoliczku przy łóżku postawiła obiad.
– Niech Janowa zabierze z powrotem, nie chce mi się jeść.
– Adyć ode wczoraj ani krzynki panienka nie zjadła jeszcze. A kto to słyszał tak się morzyć głodem. Adyć i ja, panienko, niezdrowa, o, nie!… w dołku mnie cosik tak ściska, że jaże mnie mroczy. – Spuściła story, odniosła obiad i znowu zaczęła narzekać bolejącym głosem. – I na to bolenie żadnego leku nie ma, a może by się to lekarstwo zdało, co panienka używa?
– Niech się Janowa wódki napije, to zaraz przejdzie choroba.
– Wódki!… a, prawda, panienko. Wódki! a widzieliście moi ludzie! wódki! a to się przed dobrodziejem odrzekłam, bo to i moja pani córka tego chciała, ale że panienka rzekła, że pomoże na ściskanie, to juści być prawda musi.
– Niechże Janowa idzie sobie – zawołała zniecierpliwiona.
– Idę! idę… tak samo nieraz mówi moja pani córka. Idę! idę… wódki! aby ino kusztyczek niewielki i na lekarstwo, to grzech być nie musi. – Wyszła i zaraz rozległ się skrzyp otwieranego kredensu i szczęk szkła.
Janka nasłuchiwała słabo brzmiących odgłosów rozmowy w saloniku, prowadzonej przez ojca.
Doktor zjadł obiad nie czekając na Orłowskiego, który przyszedł pod koniec dopiero i rozpytywał się o Jankę.
– Zupełnie dobrze, może wstać, zresztą, wszystko, co potrzeba robić i używać, tutaj napisałem, masz kartkę.
Orłowski chciwie przebiegał oczyma przepisy.
– Dobrze jest, ale nie krzycz na nią, nie wariuj, bo recydywa dla niej, to śmierć – mówił doktor, a widząc, że twarz Orłowskiego czerwienieje, że zaraz wybuchnie gwałtownym tonem sprzeczki, założył respirator na usta i usiadł przy stole.
– Ja ją zabijam, to przeze mnie chora? krzyczę na nią, co?
– Daj spokój, bo w wielkiej części winieneś wszystkiemu – napisał doktor na kartce ołówkiem.
– Więc i ty mówisz, że ja winienem, że ja! – zakrzyczał Orłowski i zmiąwszy kartkę rzucił ją na ziemię, rozdeptał, kopnął i stanął na środku pokoju z rozłożonymi rękoma, jakby chciał głośno zaprzeczać, ale usiadł gwałtownie przy oknie, zaczął bębnić po szybach, otworzył lufcik i krzyknął do robotnika stojącego na peronie:
– Sygnał od Strzemieszyc, nie słyszałeś, bałwanie, że osobowy wyszedł! – zamknął z trzaskiem lufcik, powrócił na dawne miejsce, zapalił papierosa i natychmiast ze złością go rzucił w piec i zaczął chodzić; po twarzy przelatywały mu jakieś płomienie, targał brodę, poruszał ramionami, zataczał oczyma niespokojnie, ale omijał twarz doktora.
– Nieprawda! Co tylko robiłem, jak postępowałem z nią, wszystko miało na celu jedynie jej dobro. Nieprawda, a tak! – wołał podniesionym głosem uderzając w stół pięścią.
– Dla jej dobra wypędziłeś ją z domu? – napisał doktor.
– Wypędziłem?… tak, prawda… – jęknął Orłowski rzuciwszy okiem na kartkę i jakby go te słowa uderzyły i olśniły, cofnął się, spojrzał mętnie i usiadł cichy i zgnębiony.
– Prawda! – dodał ciszej nieco i tak żywo przypomniał sobie tę scenę nieszczęsną, która tutaj, w tym samym saloniku, rozegrała się parę miesięcy temu, że przygasłym spojrzeniem powiódł dokoła i pochylił głowę nie mogąc znieść surowego spojrzenia doktora.
– Ty jej nie znasz! – mówił znowu, wstając i chodząc wolno, i przystając mgnieniowo przy drzwiach. – Opowiem ci krótko. Na wiosnę oświadczył się jej Grzesikiewicz, znasz go, człowiek zupełnie porządny i bogaty.
– I cham zupełny, chociaż zewnętrznie ogładzony wykształceniem – napisał doktor.
– Mniejsza. Nie chciała iść za niego, tak się uparła, że nie pomogły prośby moje, powiedziała, że nie i postawiła na swoim.
– Miała rację, bo go nie kochała.
– Miłość, co to takiego? głupstwo! – machnął pogardliwie ręką – nie dlatego: tylko chciała mi zrobić na złość, chciała postawić na swoim i postawiła.
– A tyś także chciał postawić na swoim i zmusić! – pisał szybko doktor i podsunął mu kartkę.
– Tylko jej nie zmusisz! Być może, uniosłem się, no, może w rozdrażnieniu sprawiłem jej przykrość, ale czy powinna była zaraz, natychmiast uciekać z domu, powinna była, pomimo wszystkiego, co zaszło pomiędzy nami, porzucać mnie, ojca, dom? I po co? aby wstąpić do teatru!… słyszysz, córka porządnego domu, moja córka, do teatru, do teatru! – powtórzył z przyciskiem.
– Wypędziłeś ją, musiała coś zrobić z sobą.
Orłowski aż skoczył przeczytawszy te słowa. Oczy mu latały w orbitach, broda i usta trzęsły się od gwałtownego wzruszenia. Zaczął przygryzać brodę i biegać po pokoju w kółko jak zwierzę w klatce, potem usiadł z powrotem na fotelu, aż sprężyny zatrzeszczały. Zapanowało chwilowe milczenie; przez okna przedzierał się brzęk przekładanych na stacji szyn, w szyby pluskał deszcz z dawną monotonią, a głuche, jednostajne dźwięki fortepianu sączyły się przez ścianę i rozpylały w powietrzu. Doktor spokojnie siedział i śledził muchy, marne, ostatnie, jesienne muchy, łażące leniwie po białym obrusie.
– Wypędziłem… ale ona poszła ani się obejrzała, poszła i ani mi słowa jednego nie powiedziała na pożegnanie, poszła do teatru, na komediantkę, pomiędzy bandę łobuzów i ladacznic, rzuciła mnie, ojca, dla nich… A, niegodziwa, niegodziwa, niegodziwa! – syczał i targał sobie mundur na piersiach i dygotał cały. – Wypędziłem… a ona przez cały czas nie napisała do mnie nawet słowa jednego! Cztery miesiące! Dobrze, że jesteś kawalerem, dobrze, że nie masz dzieci, nie znasz więc tych cierpień, jakie sprawiają one ojcom… Cztery miesiące sam, w trwodze ciągłej o nią, otoczony upokorzeniami, a!… a!… – Gniew zatkał mu gardło, że słowa przemówić nie mógł.
– Trzeba było jechać po nią, przebaczyć i zabrać do siebie – napisał doktor.
– Ja miałem jechać, prosić, upokarzać się przed nią, ja?! – krzyczał uderzając raz po raz zaciśniętą pięścią w piersi, aż dudniło. – Ja? nigdy, niechby mnie raczej diabli wzięli!
– Ciebie nie wzięli, ale ją przez to wzięli!
Orłowski przeczytał, milczał długo ukrywszy twarz w dłoniach.
– Ja czekałem, że przecież odezwie się w niej córka i powróci – mówił przejętym łzami głosem; – czekałem choćby listu, myślałem, że napisze o pieniądze, bo ona tam nędzę cierpiała, byłbym rzucił wszystko i na pierwsze jej słowa pojechał i przebaczył, bo przecież to dziecko jedyne moje, a ja nie mam nikogo prócz niej i jestem stary, bardzo stary, a starość samotna jest gorzka, o, jak gorzka, tego ci powiedzieć nawet nie mogę; zresztą, po cóż bym żył, gdybym nie mógł żyć dla niej? Dwa tygodnie temu dostaję z Warszawy telegram, patrz, noszę go przy sobie: „Panna Orłowska chora. Szpital Dzieciątka Jezus. Prosi o przyjazd. Głogowski”. Pojechałem. Zastałem ją nieprzytomną. Otruła się, wiesz o tym, boś ją później ratował i uratował, ale dlaczego to zrobiła, nie wiem do dzisiaj. Doktor spojrzał na niego spod czoła.
– Odzyskałem ją i traciłem. Byłbym sobie palnął w łeb, gdybyś jej nie uratował. Na złość mi to zrobiła, tak, na złość, żeby mnie zabić, a łajdaczka, łajdaczka!… – krzyczał prawie i gryzł ręce, szarpał mundur i rzucał się jakby w paroksyzmie obłędu. Uspokoił się po chwili, pozapinał mundur na wszystkie guziki i naciągał machinalnie białe rękawiczki.
– Musisz wiedzieć, dlaczego się truła, przez kogo – mówił spokojnie, ale głos mu drżał i oczy świeciły ponuro. – Powiedz otwarcie, wszystko… tak, wszystko przebaczę jej, ale jeśli tam jest winien człowiek jaki, zabiję, tak mi dopomóż Boże i wszyscy święci! – wymawiał wolno przez błyskające zęby.
– Nie, nic nie wiem – powiedział spiesznie doktor zdjąwszy respirator – wiem tylko, że się bała powrócić do ciebie. Co chcesz, to twoja córka i tak samo gotowa jest raczej złamać się, niźli zgiąć. Pogódźcie się, to wam obojgu na dobre wyjdzie. Ona cię kocha, ale jeśli chcesz to usłyszeć sam z jej ust, musisz i ty ją kochać. Po co wy się męczycie, po co?
– Po co? prawda! tyle lat, tyle cierpień…
– Pociąg dochodzi! – zawołał posługacz wsadzając we drzwi głowę.
– Po co! – powtórzył Orłowski cicho, ucałował doktora i wybiegł spiesznie. Doktor poszedł do Janki, ale że nie spostrzegła go natychmiast, cofnął się i zaraz odjechał. A Janka zapadła w stan dziwnego odrętwienia, w którym się czuje, słyszy, widzi nawet, tylko się nie wie.
Pod czaszką czuła jakąś wielką próżnię, w której rozbrzmiewały echami odgłosy życia zewnętrznego, niezrozumiałe i niepojęte. Patrzyła w głąb nieokreśloną i kilkakrotnie odruchowo powtórzyła słowa doktora:
– Prawda czasami jest zbrodnią, bo zabija tak samo.
I wolno zaczynała później snuć konsekwencje takiego wyznania aż do końca i cofnęła się blednąc, opuściła się bezwładnie w sobie i ostry, przejmujący ból gryzł ją w serce. Nie można – myślała – musi się kryć z przeszłością, musi strzec słów własnych, pilnować się, ukrywać, grać rolę wstrętną obłudnicy. – Ona musi ukrywać coś przed ludźmi, wstydzić się! ona! co niedawno byłaby wyzywała do walki świat cały, ona, co tak dumnie i pogardliwie traktowała błąd wszelki i słabość wszelką, która prawie nie rozumiała, że ona może zrobić coś takiego, z czym by musiała się kryć, bo wszystko robiła świadomie, jak człowiek, który wie, co robi – i teraz, teraz! kryć się musi, udawać, grać komedię – i musi tak robić, a nie inaczej. – Oczy jej pociemniały łzami złości bezsilnej, buntem przeciwko temu jarzmu narzuconemu; jej gwałtowna natura zrywała się w energicznym proteście przeciwko obłudzie, jaką odtąd żyć musiała.
– To by ojca zabiło… Tak, tak… – powtarzała ciężko, coraz wolniej i głęboka litość, pełna bolesnego współczucia, budziła się w jej sercu, ale równocześnie dziwiło ją to uczucie, dziwiło ją, że we własnym sercu znajduje coś, jakby miłość do tego, którego, jak się jej zdawało, nienawidziła, do ojca, który ją tyranizował i męczył lata całe, który ją wygnał z domu. O, jeszcze dzisiaj, teraz, poczuła ból tamtej, przeszłej chwili; odnowiła się rana, którą kiedyś wpłynęło całe morze nienawiści. Zapatrzona w mrok pokoju, powtarzała: Precz! precz!… i czuła, że ją taki sam kurcz trwogi i bólu ściska, jak wtedy, kiedy ją tymi słowami wyganiał na zawsze z domu. – Jestem w tym samym pokoju, pomimo wszystko – myślała rozglądając się i jakby budząc z przykrego uczucia. – Mam go oszczędzać po to, ażeby mnie znowu wypędził, gdy mu się w czym sprzeciwię… Nie miała w sobie odpowiedzi innej, tylko powtarzała ją krzepiąc się wpół świadomie do odebrania przyszłego ciosu.
– To pójdę, pójdę w świat! – powtarzała bezmyślnie i przez jakieś skojarzenie dziwne zaczęła się w niej budzić przeszłość niedawna, wiązała bezwiednie dzisiaj z dniem onegdajszym, bo wczoraj tkwiło w niej szarą, niewyraźną plamą. Zadrżała, bo się jej wydało, że leży w tym samym hotelu, w którym się otruła, że to teraz, mgnienie temu, wypiła truciznę i czeka śmierci, że się przeważa całą duszą w tył i leci z jakimś niemym, okropnym krzykiem trwogi w głąb, w noc, w nicość – przymknęła oczy, wir myśli rozprzężonej zakłębił się w jej mózgu, czuła, że się stacza i nie ma ani sił, ani woli do zatrzymania się na pochyłej drodze, że ta pamięć bólów przeszłych, wszystkich, jakie kiedy bądź przecierpiała, przesyca męką niewysłowioną; zaciskała zęby, mocowała się z sobą, żeby nie krzyczeć i żeby nie oszaleć, żeby to słabe tętno świadomości, jakie czuła jeszcze, nie przerwało się. Otworzyła oczy po długiej chwili tak ciężko i tak zdziwiona jak hipnotycy i ostre światło myśli i zupełnej przytomności orzeźwiło ją natychmiast.
– Jestem w Bukowcu, u ojca! tak samo jak dawniej, jak przed czterema miesiącami i jak dawniej życie ma być bez celu, z dnia na dzień? Nie powiedziała: nie, ale głębokim, prawie nieświadomym ruchem myśli przeczyła i czuła, że już by tak samo żyć nie mogła, że jej życie ma teraz nowy etap, że pierwszy skończył się w dniu wyjścia z domu i wstąpienia do teatru. Całą przeszłość dwudziestodwuletnią, czasy dzieciństwa, czasy szkolne, kilka lat ostatnich przepędzonych razem z ojcem, te marzenia, wyczekiwania przyszłości innej i niepodobnej, szalone żądze duszy szamocącej się w szarym bycie córki zawiadowcy, walki indywidualności szarpiącej się w jarzmie wegetacji prowincjonalnej– walki z ojcem, wstrętne, marnę a okropne przez swoją tragiczną ciągłość – wszystko to staczało się w przeszłość, w noc, w której zaledwie kontury doniosłych niegdyś zdarzeń widziała teraz. To ostatnie czteromiesięczne życie w teatrze zaczęła rozsnuwać we wspomnieniu. Patrzyła zimno w tę przeszłość niedawną, przypominała sobie teatr i ludzi w najdrobniejszych szczegółach i jego nędza z farsami tragicznymi, i twarz jakaś piękna i cyniczna zaczęła się wyłaniać coraz natarczywiej z pamięci i przysłaniać wszystko. Wzdrygała się, jakby pod dotknięciem płazu zimnego i oślizgłego – i w gwałtownym uczuciu złości, nienawiści szalonej, zacisnęła kurczowo dłonie, oczy strzeliły płomieniami, uniosła się, jakby chcąc wstać, iść i mścić się za krzywdy swoje… ale roześmiała się sucho.
– Głupia! głupia! głupia!… – szeptała z nienawiścią do samej siebie, przypominając tego kochanka, marną kreaturę, nędznika, do którego czuła większą pogardę niż żal.
– Jak ja mogłam! jak ja mogłam! – myślała z palącym wstydem i uprzytomniała go sobie w całej jego nikczemności i głupocie tak dokładnie, że gryzła poduszkę, aby przytłumić gniew na samą siebie, że chciało się jej krzyczeć, aby ulżyć sobie, żeby wyrzucić ten ogrom nienawiści i wstrętu, jaki się w niej zebrał.
Zadzwoniła na Janową. Nie mogła wyleżeć dłużej. Poczuła się zdrowa, zapragnęła pod wpływem tych przejść wewnętrznych ruchu gwałtownego, powietrza, ludzi i przestrzeni. Dusza jej rozbłysła oślepiającym ją samą płomieniem energii, który podrywał, przepalał i unosił.
– Zimno dzisiaj? – zapytała Janowej pomagającej jej ubierać się.
– A zimno, adyć kiej pies tak gryzie. Panienko! a panienka wie, że dzisiaj był pan z Krosnowy? Szłam, a on mię pyta: Janowa! Grzecznie się ukłoniłam i słucham. A on wąsiki se podkręca i rzeknie: A panna Janina już wstała? powiadam, a juści, że nie, a on chlasnął bacikiem konia i powiada: A niech się Janowa kłania panience ode mnie. Grzeczny pan…
– To Janowa zna pana Grzesikiewicza?
– Za pozwoleniem panienki, ale my z jego matką… panienka się gniewać nie będzie, co?
– Nie nudźcież, mówcie prędzej.
– A tośmy z jego matką za pańszczyzny razem chodziły do roboty do dworu.
– Janowa z jego matką? – zapytała dotknięta nieprzyjemnie.
– A juści. Ony są teraz wielkie państwo, pan Bóg im poszczęścił i zostały szlachta, a ja sługuję, jak sługiwałam. A niechta, moja panienko! a niechta Pan Jezus da wszyćkiemu narodowi dobra po zęby, to i biedny się pożywi prędzej. A Grzesikiewicze dobrzy ludzie; że tam stary lubi się kiejś niekiejś napić krzynkę, toć nie grzech, bo majątek robi, a ona taka dobra kobieta, że szukać lepszy, a pewnikiem się nie znajdzie. Przecież ja, no, cóż, ja… prosta kobieta jestem, na wyrobku, a jak tam pójdę, to mnie ugości kiej równą, a przecież ony ziemi mają z tysiąc włók, a taka szlachta wielka! Druga to by nie chciała i patrzeć na mnie, a ta i gada ze mną to o swoim Jędrusiu, to o Józi! Ja i powiadam o swoi pani córce, to znowu ugotować każe wódki z tłustością i częstuje… dobra kobieta.
– Janowa ma córkę?
– Mam panienko! Oho! moja pani córka jest teraz pani! Wzieny ją to warsiawskie państwo, co to do Zwolenia przyjeżdżają co lato, do siebie. Dzieci nie mają i jak zobaczyły moją Anusię, tak się im spodobała, że nie mogłam się oprzeć i dać ją dałam, bo jakże… miałam dziecku los zagrodzić?… Teraz je we klasach i na takich wielgich, jak dobrodziej, księgach se czyta, a uczona taka, że po zagranicznemu już gada – mówiła z dumą naiwną.
– Często ją widuje Janowa?
Janowa nie odpowiedziała zaraz, otarła nos i oczy zapaską, pokręciła się bez celu po pokoju i dopiero, rozczesując włosy Jance mówiła:
– Nie można często, bo zimą je we Warszawie, a latem, jak są w Zwoleniu, to Anusia mówi, że się państwo gniewają, jak przychodzić często i że się przeszkadza w uczeniu. Ciężko mi nieraz, bo chciałoby się człowiekowi pogłaskać ją, przytulić, popłakać z uciechy, ale kiej nie można, bo to i dla niej nie honor, i sama nie śmiem, bo gdzie mnie się dotykać brudnymi ręcami takiej pannicy w szlachetnym ubiorze, co wygląda jak jaka grafinia. Ale moja Anusia dobra, o, dobra, łoni dała mi całego rubla i chustkę, i materii na całe obleczenie. Spłakałam się i aż zaniosłam dobrodziejowi na msze, i krzyżem leżałam na jej intencję za te dobroć. – Mówiła cicho i łzy głębokiej radości szkliły się w jej wyblakłych oczach.
Janka przyglądała się jej uważnie, bo nie tyle zajęło ją opowiadanie o córce, ile to, że razem z matka niedoszłego jej męża chodziła do roboty.
Kazała później poodsłaniać zupełnie okna i wyjrzała na świat.
Zmrok mętny, zielonawy, rozpościerał się nad lasami, deszcz ustał, ale wiatr się zrywał i trząsł drzewami, i prześwistywał po drutach telegraficznych z jękiem żałosnym; zielone światła na stacyjnych wekslach migotały w szarości niby kwiaty promieniejące.
Janka, wpatrzona w żółcące się nad lasami nagie szczyty wzgórz, przypomniała sobie te dawne wycieczki w lasy o takiej porze i zapragnęła iść zaraz, ale przeszedłszy przez pokój osłabła, nogi gięły się pod nią i czuła się tak wyczerpana, że poszła do jadalni i usiadła. Janowa zapaliła światło i przyniosła jej cały stos gazet, ale nie mogła czytać, odsunęła płachty zadrukowanego papieru, wpatrzyła się w lampę i długo siedziała bez ruchu, słowa i myśli. Wyczuwała tylko przyjemność, że jest, że żyje, że zaraz, jak tylko zechce, może wstać i iść.
Orłowski, po zdaniu służby pomocnikowi, przyszedł, przebrał się w jakiś stary bez guzików mundur i siadł z drugiej strony stołu, na wprost córki. Janowa szykowała do herbaty.
– Niech się Janowa zapyta, może panienka zje befsztyk, doktor zalecił! – rzucił cicho zza gazety prześlizgując się tylko spojrzeniem po twarzy Janki, która na to pytanie podniosła oczy na niego.
– Dobrze, niech Janowa usmaży – odpowiedziała Janowej, która powtórzyła dosłownie. Orłowski błysnął zadowoleniem, położył pismo i sam zaczął z kredensu wystawiać na stół koniak, owoce, kieliszek, ciastka, konfitury, wina. Nie mówili z sobą, chwilami tylko łapali się oczyma i odwracali zmieszane twarze lub powlekali je udaną obojętnością.
– Janowa!… nalewać herbatę – zawołał zobaczywszy, że Janka się podniosła i idzie do samowaru.
Usiadła z powrotem, ale uśmiech jakiś przemknął po jej ustach.
– Niech Janowa poprosi panienki, żeby się przed befsztykiem napiła koniaku, tak doktor zalecił.
Janowa już teraz nie mogła wykrztusić polecenia, tylko wytrzeszczyła oczy i patrzała kolejno na nich ze zdumieniem.
– Jeszcze jeden kieliszek niech Janowa wyjmie z kredensu – powiedziała.
– Nie trzeba! – zawołał prędko. – Wypiję z tego samego, niech Janowa powie. Janka nalała i podsunęła do niego. Zmarszczył się gniewnie, aby pokryć wzruszenie, zaczął chwytać brodę zębami, ale wypił w końcu i odsuwając kieliszek rzekł:
– Niech Janowa podziękuje panience.
Janka, żeby zakryć twarz drgającą już śmiechem, podniosła szklankę i przyglądała się herbacie pod światło.
– Mętna, co? – zapytał się jej prosto, zerwał się i wyciągnął rękę po szklankę, ale usiadł natychmiast i przygryzł brodę. – Niech Janowa naleje świeżej herbaty! – powiedział surowo i zaczął gwałtownie mieszać swoją.
Milczenie zapanowało. Janka wolno jadła, a czując wzrok ojca na swojej głowie, podnosiła chwilami na niego oczy; wtedy on zatapiał swoje w szklance albo nerwowym ruchem chwytał gazetę i zasłaniał się nią jak tarczą, aby znowu po chwili, gdy jadła w dalszym ciągu, śledzić każde jej poruszenie głowy i ust i całować ją oczyma.
– Niech Janowa naleje panience wina. Stare wino doktor zalecił – odezwał się, gdy Janka przestała jeść befsztyk.
Po kolacji Janka nie wiedziała, co zrobić z sobą, czuła się znużona i ociężała, a nie śmiała iść do swojego pokoju, żeby ojcu nie sprawić przykrości; wzięła jakieś pismo i czytała, ale męczyło ją schylanie się i ugniatał w plecy drewniany tył krzesła – spostrzegł to Orłowski i przyniósł swój głęboki, wybity skórą fotel.
– Niech Janowa poprosi panienki, żeby usiadła w fotelu, będzie wygodniej. Spojrzała na niego z wdzięcznością, zakrył się spiesznie gazetą marszcząc brwi. Za oknami wył wiatr, aż filiżanki drżały, a księżyc ukazywał się i znikał za szybko przebiegającymi chmurami. Cisza w pokoju panowała zupełna. Lampa płonęła jasno i rzucała smugi światła na ich głowy pochylone nieco; czasem zagrała trąbka dróżnicza na linii lub pociąg z hukiem i szumem przebiegał przez stację i tak ciężko, że dom cały drżał i szklanki szczękały w kredensie; wtedy Orłowski podnosił się, patrzył przez okno na czerwone światła zakończające pociąg i po jego zniknięciu siadał znowu do czytania.
Janka odłożyła gazetę, bo było jej niewygodnie czytać, położyła się prawie w fotelu i patrzyła na Janową siedzącą w kuchni, zaraz przy drzwiach otwartych do jadalni, z pończochą w ręku. Stary Roch, posługacz stajenny, klęczał przed kominem i kawałem sukna szorował rondle. Ten spokój, jakiś senny i ciepły, zaczął na nią oddziaływać kojąco. Czuła się dobrze w tym kole dobrobytu i życzliwości – i bezwiednie porównywała to z ostatnimi tygodniami w teatrze, pełnymi głodu, nędzy najstraszliwszej i cierpień. Przetarła ręką czoło, jakby chcąc odegnać przykre mary. Spostrzegł ten ruch Orłowski.
– Jeżeli panienkę głowa boli, to są proszki, niech się Janowa spyta.
– Nie, dziękuję, nic mi nie jest, czuję się zupełnie zdrowa.
Rozrzewniła ją ta troskliwość i zdumiewała zarazem, bo po raz pierwszy jej doświadczała. Orłowski zaczął czytać gazetę półgłosem z początku, a upewniwszy się, że ona słucha, czytał dalej już pełnym głosem wybierając umyślnie najciekawsze rzeczy. Była zdumiona i wdzięczna głęboko. Czuł to, bo się przysłonił gazetą i w akcentach głosu drgało rozradowanie, modulował go, spieszczał, z usilnością wygładzał jego szorstkie brzmienia, żeby tylko jej nie razić, żeby tylko zechciała słuchać czytania jak najdłużej, bo sprawiało mu to nieznaną dotychczas radość.
Wieczór się ciągnął długo, a Janka, rozmarzona winem, ukołysana tą atmosferą pokoju, ciepła, łagodnych brzmień ojcowskiego głosu, usnęła. Spostrzegł to i natychmiast po cichu wyniósł się do swojego pokoju pozostawiając drzwi otwarte, żeby móc patrzeć na nią choćby z daleka. Nie czytał, chociaż gazetę podnosił co chwila do oczu, bo litery mu się zmieszały i nie rozumiał, widział tylko ją. Wstrzymywał prawie oddech, bał się poruszyć na krześle, nie zapalał papierosa, żeby trzask zapałki lub dym nie zbudziły śpiącej. Siedział i patrzył na nią z głęboką czułością, i miał szaloną chęć iść i ująć w dłonie tę drogą głowę, i całować; o, teraz czuł w całej potędze, jak mu jest bardzo droga, jak ją kocha. Serce mu biło wielką, ojcowską miłością. Już nie pamiętał nic z przeszłości. Czuł, że ją i dawniej musiał kochać, chociaż zdawało mu się, że nienawidził. Z jakimś uśmiechem głębokim myślał, że teraz jego życie będzie jednym pasmem szczęścia i zaczynała się w mózgu formułować idea wyniesienia się z kolei, zamieszkania gdzieś w mieście z nią razem, i już się widział tam, już w myśli prowadził Jankę, wspartą na jego ramieniu, dumną i piękną, pomiędzy roje ludzi – i podnosił głowę coraz wyżej i miał ochotę wołać: Patrzcie, to moja córka, moja! Z drogi wszyscy, z drogi! – rozmarzał się w szczęściu coraz głębiej.
W okna uderzał wiatr i głęboki szum lasów smutną pieśnią, czasem pociąg z hukiem przebiegał, a wszystko drgało i przyciszało się, senniało znowu. Z sąsiedniego mieszkania Zaleskich zaczęły przenikać ciche, przytłumione murami i odległością, dźwięki fortepianu i lały się nieskończoną, monotonną strugą gam, to buchały wrzawą zgiełkliwą rapsodii albo śpiewały księżycowe hymny rozmarzeń, dreszczów nocy wiosennej, łkań, lub nuciły rzewną, prostą a głęboką jak wieczność piosnkę miłości.
Orłowski słuchał tej muzyki w coraz większym zniecierpliwieniu i już się zerwał, aby iść i prosić o zaprzestanie, kiedy zobaczył, że Janka się przebudziła i szukała go oczyma. Podszedł prędko, ale podniosła się nie zauważywszy go i poszła do swojego pokoju.
– Janowa! niech Janowa powie dobranoc panience ode mnie – powiedział cicho do służącej i poszedł spać.
III
Janka źle spała tej pierwszej nocy po skończonej prawie chorobie.
Budziła się często i często jej się zdawało, że jest jeszcze w szpitalu. Widziała tę długą, białą, pełną łóżek salę, w której niedawno leżała. Spoglądała na poprzeczną ścianę sali, tam, gdzie wisiał obraz Matki Boskiej, słodko i z miłością patrzący na chorych, poprzez żółtawe blaski oliwnej lampki. Pamiętała to spojrzenie, miała je w mózgu. Nieraz w te nieskończone długie i okropne noce szpitalne, kiedy się budziła, biegła oczyma do tego obrazu, wisiała duszą u boskiego uśmiechu Królowej, piła słodycz i dobroć jej spojrzenia i długie, nieme, niewypowiadane modlitwy i skargi słała do niej.
Podnosiła głowę teraz i zdawało się jej, że słyszy jęki chorych, chrapliwe rzężenia konających, że słyszy płaczliwe, żebrzące zmiłowania słowa modlitw, szeptanych spalonymi gorączką ustami. Przymykała oczy i leżała cicho, bez ruchu, w trwodze niepojętej; przyciszało się w niej życie i zawieszało na mgnienie, aby tę śmierć, którą czuła snującą się w szarych cieniach, którą prawie widziała, jak przemyka się pomiędzy łóżkami i kościstymi palcami dotyka chorych, i świeci czarnymi, pustymi oczodołami, omylić, aby się jej wydrzeć podstępem choćby; albo zrywała się gwałtownie, siadała na łóżku, bo krzyk wielki, wstrząsający rozdzierał boleśnie ciszę. Śmierć! – powtarzała zbladłymi ustami. – Śmierć! – i serce przestawało jej bić w dręczącym bólu strachu, rozpaczy i oczekiwania.
Mary zmęczonego mózgu wysuwały szpony przypomnień i darły jej duszę strzępami uczuć gorzkich i bolesnych, przeszłymi nędzami, a tak okropnie, krzyczała ratunku.
Bukowiec, Bukowiec… powtarzała z uporem i tak długo, aż ten dźwięk zamienił się w obraz i w świadomość i wypędzał z pamięci wszystko, i zapełnił ją całą. Nie pamiętała znowu tych czterech miesięcy teatru; rozmyślała o nim jak dawniej, zanim go poznała i jak dawniej zaczęta roić przyszłość, zapalać się, entuzjazmować, przerzucać od pewności zwycięstwa do zupełnej apatii i zniechęcenia, o jak dawniej gwałtowna jej dusza zrywała się do walki, do zdobywania szczęśliwości nieznanej, drżała namiętnym i niesformułowanym pragnieniem życia wolnego, wyłamania się z wszelkiej zależności; i jak dawniej nienawidziła ojca, przymusu wszelkiego i wierzyła, że posiądzie to wszystko nieznane a wielkie, czego pożądała, i jak dawniej szarpała się w męce i rozbijała o pręty klatki, w której los ją umieścił. Wreszcie wyczerpana usnęła i już nieprzerwanie spała do rana.
Obudziła się dziwnie rzeźwa i zdrowa. Wstała natychmiast i poszła do okna. Poranek był przepiękny, jeden z tych, jakie bywają czasami w październiku, pomiędzy dwiema seriami deszczów. Pożółkłe trawniki pokrywał szron mieniący się brylantami w słońcu, które świeciło jasno i rozlewało potoki ciepła i wesela na czerwone liście buków, na rdzawe korony grusz stojących w ogródku, na bladozłote, jakby z najczystszego nietopionego jeszcze wosku topole; na zielonoperłową ruń zbóż młodych, ciągnących się długim pasem, równolegle z szynami kolei; – odbijało się w kałużach wody jakby w taflach z seledynu, rozzłacało powietrze i te długie mury lasów, stojących bez ruchu, zatopionych w jakiejś usypiającej ciszy. Drzewa zdawały się wolno oddychać i podnosić ostatnie pędy i nieopadłe jeszcze liście ku słońcu, i piły światło i ciepło. Wróble z krzykiem radosnym trzepotały się pod magazynem i jakby oszalałe ciepłem biły się zajadle i całymi bandami obsiadały dachy, wieszały się na drzewach i znowu spadały ze świergotem na ziemię.
– Bardzo ciepło dzisiaj? – zapytała Rocha, który z mokrą ścierką w ręku suwał się na kolanach po pokoju i wycierał podłogę.
– Ciepło! e… panienko, ciepło je galante, ale i zamróz je też galanty. Roześmiała się z tej odpowiedzi i zapragnęła ruchu, powietrza, poczuła w sobie dawną Jankę, silną i niezmożoną. Zaczęła się krzątać po pokoju i zapytała go znowu:
– Pan na służbie?
– Na służbie! e… juści, że na służbie, bo pan Zaleski pojechał do dnia na swej maszynie i nie wrócił, pan naczelnik go zastępuje.
– Na rezerwie pojechał?
– Na rezerwie! e… nie, panienko, na taki maszynie, co to się siada na ni okrakiem i ino się kalikuje nogami, a ona się kręci sama; pan Zaleski cięgiem jeździ na niej!
– Bicykl.
– Biceg! e… juści, bo mi onegdaj na odwieczerzy pedział: Rochu, przyprowadź biceg z magazynu. Przeprowadziłem juche delikatnie kiej kunia, a on se skoczył na bicega tego i pojechał, a to kółeczko ino się lśniło.
Aż przymrużył oczy, tak sobie żywo przypomniał to lśnienie i szorował dalej.
Janka zaczęła oglądać całe mieszkanie. Słaniała się nieco, nogi drżały pod nią, z uczuciem dzieciństwa uczyła się prawie chodzić i myślała oglądając, że przez te cztery miesiące nic się tutaj nie zmieniło, tylko więcej niż zwykle kurzu leżało na meblach i fortepian był przykryty dywanem. Usiadła przy nim i otworzyła, ale nie śmiała uderzyć w klawisze, które się w tym ostrym świetle słonecznego dnia wydawały niby wyszczerzone zęby jakiejś czaszki trupiej. Pewien lęk niewytłumaczony powstrzymywał ją, czuła, że uderzywszy obudzi jakąś przeszłość, która ją znowu otoczy tumanami przypomnień bolesnych, bo sam widok już przypominał jej, że w tym samym saloniku oświadczał się jej Grzesikiewicz i z tego samego saloniku ojciec ją wygnał z domu. Zimno ją przejęło, poszła do swojego pokoju nie mając nawet odwagi zamknąć fortepianu. Usiadła w oknie i przyglądała się stacji.
Karaś, na maszynie rezerwowej, podciągał ładowne wagony pod rampę i co chwila rozlegał się głuchy huk buforów, uderzających o siebie przy dojeżdżaniu. Świerkoski szedł z psem linią i stał chwilę przy robotnikach rozkopujących plant i huczących oskardami przy podbijaniu podkładów. Jacyś Żydzi snuli się po rampie, na której leżały stosy worków ze zbożem, dziesiątki furmanek chłopskich zabierały węgiel z wagonów, słychać było zgrzyt żelaznych szufli o węglarki, skrzyp wozów i poganianie koni. Orłowski chodził po peronie w czerwonej czapce i w białych rękawiczkach, co chwila spoglądając na nią.
Życie toczyło się dokoła po codziennej równi cicho i automatycznie prawie, a ona tak odwykła od niego, iż z pewnym zdziwieniem i przykrością patrzyła; zobaczyła, że ci ludzie poruszają się jakoś sennie, że się tutaj nie spieszy nikomu, że tutaj nikt nie potrąca i nie prześciga drugich w pośpiechu; że gwar ustawiczny wysiłków, zgiełk, szamotanie się, ostra i wyczerpująca walka współzawodnicza nie istnieje tutaj, że muszą czuć mało i myśleć jeszcze mniej, tyle tylko, ile potrzeba było do roślinnego prawie życia, do zaspokojenia najpierwotniejszych potrzeb, że wszyscy mają w sobie coś z tej ziemi, odartej już z barw lata, smutnej i jakby zamierającej, szarej a silnej, z tych lasów wielkich; czuła w ludziach tę samą twardość, co w dębach, których potężne, rosochate korony pokryte zrudziałymi liśćmi miała przed sobą, po drugiej stronie stacji; ten sam smutek rezygnacyjny i nieświadomy, jaki był w wielkich brzozach, co świeciły białymi pniami spośród ciemnych świerków; i tak samo ci ludzie zaczynali mowę i milkli nagle jak las, który się rozkołysał, rozszemrał, rozchwiał nie wiadomo dlaczego i milknął, i opuszczał się w zadumę, także nie wiadomo dlaczego.
Chodziła po pokoju i myślała o takim cichym życiu, oddanym pracy i obowiązkom, o życiu tylko ciał i mięśni, uwięzionych w jarzmie potrzeb codziennych. Wzdrygała się. Nie, ona by nie mogła tak żyć i tak powoli, bez protestu i świadomości staczać się do śmierci, tak rozmieniać się na nędzne prace codzienne, małe myśli, kręcenie się w kółku, niezmiernie gładko wyszlifowanym, ale niezmiernie ciasnym.
– Wyzdrowieć tylko zupełnie! wyzdrowieć jak najprędzej! – myślała, ale jeszcze nie miała odwagi nic postanowić, co z sobą zrobi później, po wyzdrowieniu. Czuła tylko, że przecież tutaj nie pozostanie. Przy obiedzie była mniej ożywiona.
– Czy dróżki w lesie bardzo rozmokłe? – spytała Janowej.
– Nie, panienko, byłam rano na rydzach, to sucho całkiem.
– Są rydze? – i pociągnęła nozdrzami, bo poczuła ich zapach.
Janowa przyniosła ich cały koszyk i pokazywała. Orłowski kręcił się niespokojnie po pokoju, chciał coś mówić, ale dopiero wychodząc po obiedzie rzekł do Janowej:
– Janowa powie panience, żeby się ubrała ciepło, jeżeli chce iść do lasu, ja przyślę pana Babińskiego, to z nim pójdzie, bo sama może się jeszcze zmęczyć.
Poszedł znowu na dół do kancelarii i bardzo serdecznie prosił Stasia o towarzyszenie córce na spacer, lecz w duszy był wściekły, bo sam miał ogromną chęć iść i prowadzić ją pod rękę, ale za nic w świecie nie byłby w stanie tego zaproponować. Żeby stłumić gniew, wyszedł na podjazd, który Roch zamiatał i zaczął krzyczeć na niego:
– Niedołęga, przysięgam Bogu. Trzyma miotłę jak pióro! Słyszysz, co mówię! wszystkie liście zostają za tobą; jak zamiatasz, co?
– Zostają! e… nie, panie naczelniku! e… zamiecie się, zamiecie do czysta, będzie alagancko kiej
