Tragedia antyczna- gatunek dramatyczny powstały w starożytnej Grecji, obejmuje utwory, których ośrodkiem i motorem akcji jest nieprzezwyciężony konflikt między dążeniami wybitnej jednostki a siłami wyższymi, czyli tragizm. Bohaterowie tragedii są uwikłani w konflikt tragiczny, a ich działania uzależnione są od siły wyższej -fatum. np. ANTYGONA Sofoklesa
Epos bohaterski- gatunek epicki, wierszowany, który w stylu podniosłym opiewa dzieje mitycznych lub historycznych bohaterów na tle ważnych wydarzeń, przełomowych dla danej społeczności /ILLIADA, ODYSEJA Homera/
Cechy gatunkowe:
* Inwokacja – apostrofa skierowana do bóstwa z prośbą o pomoc w tworzeniu dzieła
* Paralelizm – równoległość dwóch płaszczyzn, wątków: świata bogów i ludzi, miedzy którymi istnieje kontakt
* Obiektywny, wszechwiedzący i zdystansowany narrator
* Styl podniosły i patetyczny – zgodnie z zasadą decorum
* Retardacja- wstrzymanie akcji poprzez wprowadzenie opisów; ma to wzbudzić napięcie u czytelnika
* Szczegółowe i realistyczne opisy
* Wspaniałe opisy scen batalistycznych
* Porównanie homeryckie – drugi człon porównania jest niemal epizodyczną scenką
* Epizodyczność akcji – odstępstwa od głównego toku akcji
* Pisany wierszem bohaterskim – heksametrem – wersem który składa się z 6 stóp metrycznych
Tragizm – zderzenie dwóch racji, które wzajemnie się wykluczają ;nierozwiązywalny konflikt między wartościami a koniecznością, w którym bohater pozbawiony jest możliwości wyboru korzystnego. Każda decyzja jaka podejmie będzie miała negatywne skutki
Katharsis – „oczyszczenie” – Jest to funkcja oczyszczająca jaką przypisywał tragedii Arystoteles. Katharsis to wstrząs uczuciowy, oczyszczenie duszy widza z win. Polega na tym, że widz przeżywa litość i trwogę patrząc na akcję tragedii. Litość wzbudza nieszczęście człowieka niewinnego; trwogę – nieszczęście człowieka, który jest do nas podobny
