Heksametr (z gr.heks”sześć”) to w starożytnej poezji greckiej wiersz składający się z sześciu stóp, czyli najmniejszych, powtarzających się regularnie cząstek wersu. Ośrodkiem stopy była długa samogłoska. W grece (a także w łacinie) istniało bowiem – nieznane współczesnej polszczyźnie – zjawisko iloczasu, czyli różnej długości wymawiania głosek. Heksametr polski to zwykle wiersz, w którym w każdym wersie mamy po sześc akcentów (policz np. akcenty w cytowanym fragmencie „Powieści Wajdeloty”).
